Amor a proba de fillos

Amor a proba de fillos

A felicidade e a plenitude que chega cun fillo son únicas. Pero a esixencia de afecto, de dedicación e de tempo que precisa deixa en non poucos casos a relación de parella nun segundo ou terceiro plano. Non hai que alarmarse. Esta é unha reacción normal que non ten por que ser permanente. Convén interiorizar que a nosa vida, e nela inclúese a de parella, cambia con alguén máis na familia. Non obstante, a transformación non significa, ou non debería significar, deterioración. Ser pais pode ser nos máis dos casos o punto culminante dunha relación, pero nin moito menos ten que ser vivido como se xa non existisen máis motivacións e que a partir de aí a relación entre os cónxuxes entra na fase de decadencia. A parella debe atopar o xeito de adaptarse a este cambio de etapa vital que, aínda que positivo e ilusionante, leva consigo unhas responsabilidades que poden deixar de lado o coidado e o mimo da relación conxugal.

Coa chegada do primeiro fillo (e dos sucesivos), a relación de parella pode quedar en segundo termo durante un tempo polo protagonismo que acapara o bebén que acaba de nacer. As parellas deben ser conscientes de que iso forma parte da adaptación a un novo episodio da súa vida. Pero hai que ter en conta que a adaptación ao rol de pais debe ter un período limitado, e que é bo que non se demore demasiado en atender e coidar a relación de parella outra vez. Se se deixa pasar demasiado tempo, o distanciamento emocional entre os cónxuxes podería dificultar a súa recuperación. Polo tanto, é importante retomar o antes posible a relación para que a chegada dos fillos só signifique un motivo máis de unión entre os dous. De non ser así, os membros da parella poden chegar a converterse, ao cabo dun longo período dedicado só aos fillos, en dous descoñecidos.

Previr o distanciamento emocional

As persoas que xa son pais experimentaron o absorbente que pode chegar a ser o coidado dos fillos. Maior atención non debería implicar, non obstante, descoidar o cónxuxe e deixar caer a relación nunha vía morta. Dedicar paixón e empeño aos fillos non é incompatible con manter un vínculo sólido, aínda que é innegable que resulta máis difícil porque o esforzo ten que distribuírse.

As novas responsabilidades multiplican as tarefas cotiás, pero convén non se deixar arrastrar pola ditadura do práctico, que pode reducir a comunicación de parella a cuestións relacionadas cos horarios, tarefas, compras, garderías, roupa… Se iso acontecese, só é cuestión de tempo para que se abra paso o distanciamento e a unión se manteña cun único propósito: o de ser pais. Neste caso estariamos fronte a unha relación fráxil, de aí a importancia de fomentar os lazos emocionais entre os dous para que o vínculo sexa firme e pleno.

Compartir o protagonismo ante os fillos representa outro elo para reforzar a cadea afectiva entre a parella. Permitirá distribuír o sentimento de paternidade sen desequilibrios e evitará unha relación individualista cos fillos, motivo de distanciamento emocional entre a parella.

Tamén é importante previr o cansazo que xorde co coidado dos fillos, que se traduce en menos enerxía para dedicarse á relación. Hai que fomentar que un poida contar co outro para sentirse avalado, como se dun traballo en equipo se tratase. Deste xeito, reduciranse as posibilidades de que un dos dous se acabe esgotando.

Conviría esquecer a idea de que para ser pais hai que renunciar a ser parella. Se se conserva o vínculo emocional, o beneficio non é só para a parella, senón tamén para o benestar dos fillos. Os nenos e nenas son moi sensibles ao seu ámbito e, polo tanto, poden percibir de xeito moi positivo que os seus pais manteñan unha relación de parella sólida, sentindo que a unidade familiar é estable e segura.

Manterse unidos

O traballo e responsabilidades que comporta ser pais son realidades ineludibles, pero hai que evitar sobrecargarse e é recomendable apoiarse na parella para que todo sexa máis levadeiro. Como se trata dun traballo en equipo, hai que implicarse en actividades pracenteiras cos fillos para sentirse unido, aínda que en ocasións é moi conveniente que cada membro da parella conserve os seus pasatempos favoritos para que sirvan de desconexión temporal. Se é posible, non se recomenda renunciar aos anacos de ocio, tanto en parella como en solitario, para manter o benestar persoal e a saúde da relación de parella, que á súa vez terá efectos positivos para os fillos.

Sempre que sexa posible hai que reservar un espazo semanal para a parella. Iso non debe facer sentir mal os pais, como se estivesen a descoidar os seus fillos, xa que forma parte do benestar xeral da familia que os pais teñan un día “libre” que, ademais, sirva para non perder intensidade na relación entre os dous. Unha vía pode ser establecer un día á semana que a parella identifique como o seu día, e o fagan seu para o benestar de ambos os dous. Manter as actividades que antes servían para conservar uns lazos firmes axuda a diminuír a sensación de que para ser pai hai que renunciar aos privilexios da relación de parella, o que podería minguar o estado de ánimo dos dous. Durante este espazo de tempo é importante fomentar unha comunicación íntima e persoal que sirva para alimentar e manter o vínculo emocional, tan necesario para a relación como para o seu desempeño como pais unidos por lazos fortes. Sempre que sexa posible non está de máis concederse unha fin de semana ou unhas mini vacacións exclusivas.

Do mesmo modo é importante preservar un espazo persoal para cada membro da parella que, ademais, servirá para que o cónxuxe goce por unhas horas de ser pai ou nai en solitario, o que pode reforzar os lazos individuais cos fillos e a satisfacción por desempeñar ese rol tan importante.

Non é bo tampouco suspender o contacto coas amizades comúns e coas de cada un, xa que manter na medida en que se poida unha vida social plena axuda a que a tarefa de ser pais sexa máis levadeira e prevén o illamento a causa do constante traballo que comporta a chegada dun pequeno, un distanciamento que, lonxe de axudar, limita o benestar da familia.

Para estimular que a parella se manteña motivada é importante que cada un sorprenda o outro de cando en vez cun detalle inesperado, xa que con iso se dan mostras de que segue sendo importante e o efecto sorpresa fai as funcións de renovación do vínculo que os une para non caer nunha monotonía que poida erosionar a relación.

A pesar da presenza dos fillos, a parella non debe renunciar a comportarse como tal. Os roles de pais e de parella non teñen por que ser incompatibles. Polo tanto, as mostras de afecto deben ser o máis frecuentes posibles para o ben da relación, pero tamén para que sirva de exemplo para os pequenos, que ao seu xeito tamén gozan de sentir que os seus pais forman unha unidade sólida, o que lles achega seguridade. Deste xeito tamén se fomenta a aprendizaxe para que eles mesmos repitan o mesmo modelo cando lles toque a eles ser parella e pais.