Do depósito á caldeira
O gas natural é unha mestura de gases, en proporcións variables, onde o metano (CH4: un átomo de carbono unido a catro de hidróxeno) constitúe máis do 70%. Outros gases que poden estar presentes en proporcións apreciables son o nitróxeno (ata o 20%), dióxido de carbono (ata o 20%) e etano (C2H8, ata o 10%). Provén da degradación de materia orgánica que, sometida durante millóns de anos a unha alta presión en ausencia de osíxeno, se converteu en gas. En moitos casos vai asociado a depósitos de petróleo, aínda que noutras ocasións se descobre illado. É o combustible fósil con menor impacto ambiental de todos os utilizados, tanto na etapa de extracción, elaboración e transporte coma na fase de utilización.
En barco ou baixo o mar
O gas natural transpórtase entre os depósitos e as áreas de distribución mediante os gasodutos. Trátase dunhas canalizacións de aceiro de gran diámetro, nos que o gas viaxa a 72 bar de presión (o seu volume é reducido 72 veces) e a unha velocidade máxima de 40 quilómetros por hora. Está previsto que este ano comece a construírse o gasoduto que unirá Alxeria con Almería, sumándose ao chamado Medgaz, que chega a Cádiz dende Marrocos baixo o Estreito de Xibraltar. Cando non é posible tender gasodutos submarinos, o gas licúase a 160 graos baixo cero, co que o seu volume queda reducido 600 veces e transpórtase en grandes buques metaneiros de 300 metros de eslora.
Das plantas gasificadoras á rede
Se o gas chega por barco, o porto receptor diríxeo ao almacenamento -depósitos subterráneos que acumulan gas para afrontar crises enerxéticas- ou a plantas de regasificación para a súa reconversión en gas. Este inxéctase á rede de gasodutos que transportan o gas por todo o país. As infraestruturas actuais de gas natural en España compóñense de tres plantas de regasificación de gas natural licuado, uns 6.000 quilómetros de gasodutos de transporte, máis de 31.000 quilómetros de gasodutos de distribución, tres almacenamentos subterráneos, tres depósitos e catro conexións internacionais (con Marrocos, con Francia e dous con Portugal), amais doutras instalacións auxiliares e estacións de compresión.
Miles de quilómetros de gasodutos
Os gasodutos de alta presión son o sistema de transporte clave nesta enerxía. Confórmase de tubos de aceiro de alto límite elástico, dunha lonxitude de 12 metros e 12 polgadas (ao redor de 30 centímetros) de diámetro cada un, unidos por tres equipos recorrentes de soldadores, dos que se radiografa o traballo para impedir microscópicas aberturas. Como protección pasiva contra a corrosión, os gasodutos están revestidos na súa parte exterior cunha lámina de polietileno que evita o contacto directo do aceiro co terreo. Os canos poden discorrer sobre unha cordilleira a 2.000 metros de altura, ou a centos de metros baixo o nivel do mar. Cada certo número de quilómetros hai unha estación de válvulas controladas remotamente que ofrecen datos para medir o fluxo, a presión e a temperatura. Estas medicións indican a necesidade de cortar o fluxo de gas en caso de emerxencia.
Das estacións de regulación á distribución doméstica
As estacións de regulación son os puntos de chegada da rede de gasodutos de transporte e de saída dos gasodutos de distribución. O gas chega a 72 bar, e nestas estacións redúcese a presión ata 16 bar como pauta para iniciar o proceso de adaptación á presión final á que é utilizado por empresas e particulares, que pode baixar ata 20 milibar. Tamén se adapta a temperatura, que na planta é de 196 graos baixo cero. Para o seu consumo como combustible debe alcanzar os 15 graos. Nestas instalacións efectúase a medición do gas entregado e incorpórase ao gas THT ou mercaptanos, un produto odorizante (o gas natural en orixe é un produto inodoro) que o consumidor identifica inmediatamente.
O gas na casa
A compañía distribuidora local recibe o gas das estacións de regulación, adáptao á presión que debe ser ofrecida (entre 4 bares e 20 milibares) e condúceo ata os seus clientes. O gas natural pode utilizarse nos fogares para cociñar, lavar e secar, e para obter auga quente, calefacción e climatización. A revisión periódica da súa instalación, obrigatoria cada catro anos segundo a normativa vixente, inclúe a inspección xeral da instalación de gas, a revisión do circuíto hidráulico da calefacción, o mantemento da caldeira e aparatos de gas e a comprobación do correcto consumo.