Cancelar un crédito

Hai que estudiar cándo compensa

Debido ás présas para obter un préstamo, as comisións de cancelación son as que máis desapercibidas pasan habitualmente
1 Marzo de 2003
Img eco domestica listado

Hai que estudiar cándo compensa

A concesión dun crédito hipotecario ou dun préstamo persoal contempla diferentes tipos de comisións. Tamén delas depende que se paguen máis ou menos cartos ó longo do proceso de devolución. A comisión de cancelación é, xunto á de apertura e de estudio, a que máis peso ten, pero tamén a que pasa máis desapercibida para o titular do crédito, que do que se preocupa fundamentalmente é de obter axiña o préstamo solicitado. Esta urxencia provoca que non sempre nos informemos con detalle das opcións para devolvérmo-lo diñeiro adiantado polo banco. Por esta razón convén acordar coa entidade de maneira explícita -por escrito- cómo e cándo cancelar unha parte do crédito, ou mesmo a súa totalidade. Ademais, para supostos tan habituais como a actualización dun xuro excesivamente alto ou o traspaso da hipoteca a unha entidade financeira con mellores condicións, é dicir, a novación e a subrogación, tamén é preciso coñecer en qué consiste a cancelación dun préstamo.

Qué compre ter en conta antes de cancelar un préstamo

  • Decidir se a cancelación será total ou parcial: hai que le-la escritura, no caso dos préstamos hipotecarios, ou a póliza, nos persoais, e fixarse no apartado “comisións”. Alí figurará se existe unha comisión por cancelación anticipada e total, así como a súa contía. As comisións aplicadas poden ser diferentes. Para a cancelación parcial pódense esixir requisitos como amortizar un capital mínimo que pode alcanza-lo 10% da débeda e un máximo do 25.
  • Comisións establecidas: teñen uns límites prefixados:

    • Para os créditos ó consumo, o 3% se son a xuro fixo, e o 1,5% para os variables.
    • Nas hipotecas a tipo variable, a comisión disposta é do 1% a tipo variable e dun 2,5% no caso de cambia-la hipoteca a outra entidade.
  • Libre pacto: ó banco interésalle que o seu cliente lle siga pagando a hipoteca durante os anos acordados no contrato, pois esa é a súa principal fonte de ingresos. Sen embargo, na cancelación de créditos e préstamos rexe o que se chama o libre pacto: todo se pode e se debe negociar, e o máis recomendable é falar claramente co banco e exporlle que lle interesamos como cliente, xa que manterémo-la nosa nómina domiciliada nel, nun futuro pediremos outro préstamo, os números vermellos non abundan na nosa conta… Cómpre perderlle o medo ó banco ou caixa de aforros.
  • Adiantar cantidades: no suposto de que se desexe adianta-lo 10% do crédito convén negocia-la comisión que se vai pagar por esa “baixa parcial”, así como os anos de pagamento e a cota exacta que hai que devolver.
  • Beneficios fiscais: Esta é outra cuestión de vital importancia no momento de cancelar un crédito. O interesado debe elixir se lle compensa quedar libre dese préstamo e dos seus beneficios fiscais. A deducción no IRPF só se aplica a unha suma de 9.000 euros anuais. Este é o máximo que se lle pode pagar ó banco para aproveita-la fiscalidade. Todo o que supere esa cifra quedará sen a deducción do 15%. Outro aspecto que cómpre ter en conta é que para practica-la deducción non se pode amortizar máis do 40% da cantidade solicitada nos tres primeiros anos do préstamo.
Mellora-los préstamos hipotecarios
  • A novación: consiste en renegocia-las condicións dun préstamo hipotecario coa mesma entidade que llo concedeu. Pode acontecer que estea pagando unha hipoteca cun xuro moito máis alto cós ofertados actualmente no mercado. Neste caso pódese solicitar unha mellora do crédito sen ter que asinar un novo. Esta operación pódese realizar de dous xeitos:

    • A través da sinatura dun contrato privado que recolla a mellora das condicións. Esta é a opción máis recomendable; non cómpre pagar comisións de cancelación nin de apertura e as novas condicións pódense pactar neste contrato sen necesidade de notario nin rexistro, polo que resulta totalmente gratuíto.
    • A través dunha escritura pública. É a fórmula preferida polas entidades bancarias, que obrigan, en moitas ocasións, a que se leve a cabo deste xeito. Este sistema implica gastos notariais, rexistrais (unha media de 100 euros), e nalgúns casos, de xestoría (180 euros de media). Aínda que os aranceis que cobran rexistradores e notarios están fixados nun real decreto do ano 1989, o custo final variará en función da contía da operación e de aspectos secundarios coma o número de folios. A razón emitida polas entidades que defenden este procedemento é que sen a escritura pública as dificultades para embarga-la vivenda en caso de non pagamento son maiores. A realidade é que o banco non está obrigado a realizar unha novación.
  • A subrogación: outra entidade bancaria faise cargo da vella hipoteca, pois ofrece xuros máis baixos có banco ou caixa de aforros onde inicialmente se contratou o crédito. Só convén seguir este procedemento cando a entidade bancaria non contemple a novación e nos casos en que a contía do capital que haxa que pagar sexa alta e o aforro co novo gasto compense os gastos. Este proceso é máis complexo e máis caro có anterior; ós gastos de notario e rexistrador súmanse as comisións de cancelación da vella hipoteca e, en ocasións, da nova. Esta comisión de cancelación á súa nova entidade pode chegar ó 1% do capital pendente se o préstamo é a tipo variable, e ó 2,5% se é a tipo fixo. Sempre que o capital pendente sexa moi elevado ou a taxación antiga, é probable que se esixa unha taxación nova. A diferencia da novación os gastos de xestoría e de rexistro son máis elevados. Por 100.000 euros de capital debido poden chegar a cobrarlle case 210 euros.