Sobrevoar o mundo coa pantalla do monitor
O programa Google Earth achégase coma ningún outro ao desexo infantil de percorrer o mundo voando en calquera dirección. Igual ca cos mapamundis convencionais, con esta aplicación pódese xogar a dar voltas ao mapa da Terra e paralo nun punto concreto. A gran diferenza é que tanto o detalle coma o realismo desta versión dixital do planeta son infinitamente maiores ca a dos globos terráqueos, que aínda hoxe moitos nenos conservan nos seus escritorios.
Para ‘voar’ por riba do mundo abonda cun ordenador relativamente recente, unha boa conexión a Internet e o programa Google Earth. Se o que se desexa é consultar mapas ou fotos aéreas sen maiores complicacións, disponse de alternativas tan interesantes coma o SIGPAC español, Yahoo! Maps ou Google Maps.
Pero a espectacularidade de Google Earth non ten comparanza con outras aplicacións similares. Desde a súa aparición, hai pouco menos dun ano, este programa case se converteu nun fenómeno social. A aplicación descárgase gratuitamente para uso doméstico desde unha web (http://earth.google.com) ao ordenador e débese utilizar conectados a Internet (as imaxes descárganse automaticamente a medida que se usa).
Mediante unha composición de fotografías vía satélite que se superpoñen tanto en horizontal coma en capas de resolución vertical, Google Earth recrea o planeta Terra e axústao para que caiba na pantalla do ordenador. O que o usuario ve non difire moito da visión que teñen os astronautas ou os pilotos desde as cabinas das súas naves.
Non obstante, en Google Earth non todas as zonas teñen a mesma resolución. Noutras palabras, non sempre é posible achegarse ao obxectivo ata velo cunha precisión tal que o faga recoñecible. As áreas máis detalladas son Estados Unidos e Canadá. As zonas con maior resolución recoñécense con facilidade porque a súa cor é dun pardo avermellado. As capitais de provincia españolas está bastante detalladas e o usuario pode ‘descender’ ata niveis que fan recoñecible o casco urbano.
Abonda con escribir na casa o nome da cidade e, seguido dunha coma, o país para que o programa leve ‘de paseo’ o usuario ao destino desexado. Por exemplo ‘Zaragoza, Spain’. Se se desexa facer o ‘voo’ dun xeito máis pausado e contemplar a paisaxe, é posible modular a velocidade da ‘viaxe’ simplemente impulsando a imaxe co rato.
Tamén se pode modificar a perspectiva con que se contemplan as fotografías. Están enfocadas de partida en perpendicular respecto á superficie terrestre, pero o programa conta cun modulador que xira o plano ata 90o (ata situar a imaxe en paralelo co chan), algo útil en cidade coma Nova York, na que se ofrece unha recreación informática dos edificios.
Na súa curta existencia, Google Earth espertou paixóns na Rede. Miles de internautas rastrexan a súa superficie á procura de avións, monumentos e mesmo ovnis. Tamén revistas coma National Geographic introducen as súas reportaxes e infografías no programa, de xeito que a medida que se voa sobre Google Earth tense a posibilidade de acceder a interesantes informacións interactivas. Pero o programa non só ten a compoñente lúdica e cultura de poder viaxar por todo o mundo sen saír da casa (é idóneo para ensinar xeografía, porque se poden delimitar as fronteiras), senón que serve para atopar restaurantes, hoteis, hospitais ou comisarías de policía, por exemplo, xa que o seu emprazamento pódese superpoñer ás imaxes. Volkswagen presentou un navegador GPS no que en vez de mapas ofrece as imaxes de Google Earth.
Ademais, o sistema está aberto a que calquera “marque” os seus sitios de interese. Unha web vasca, Tagzania (http://www.tagzania.com) simplifica este labor e permite ‘etiquetar’ lugares nestes mapas. A súa utilidade? Todas as que se lle veñan á cabeza ao usuario, desde marcar as fochancas nas estradas de Huesca (unha iniciativa que transcendeu á prensa local) ata indicar os emprazamentos dos primeiros bicos dos internautas.
A web Google Maps (http://maps.google.com/) ofrece as mesmas imaxes pero sen a espectacularidade de ‘voar’ sobre elas e coa vantaxe de non descargar ningún programa. Se Google Earth só funciona con soltura en ordenadores con amplas prestacións (como mínimo un procesador Pentium III a 500 Megahertz, 128 bits de memoria RAM, unha tarxeta gráfica con capacidade 3D desde 16 Megabytes e 200 Megabytes de memoria de disco duro), Google Maps funciona sen problemas en calquera ordenador con menos de catro anos.
Tamén o buscador Yahoo! ten un servizo cartográfico: Yahoo! Maps (http://maps.google.com/). Trátase dunha páxina centrada principalmente en Estados Unidos e Canadá, en especial nas grandes cidades. Microsoft, pola súa parte, posúe unha páxina, chamada MSN Maps (http://mappoint.msn.com), que permite buscar en numerosas cidades do mundo, incluídas as españolas, aínda que os únicos mapas detallados que ofrecen información adicional son os das grandes cidades norteamericanas.
Grazas ao Regulamento 1593/2000 do Consello de Europa (que obriga a todos os países membros da Unión Europea a ter cartografadas as súas parcelas agrícolas e poñelas ao dispor dos cidadáns en Internet) calquera usuario pode contemplar a totalidade do territorio español a vista de paxaro.
A páxina onde se aloxan estes mapas e fotografías é a do Sistema de Información Xeográfica e da Política Agraria (SIGPAC) do Ministerio de Agricultura. Desde ela pódese buscar calquera punto do país (teña ou non interese agrícola) e localizalo ata chegar á escala 1:10.000, con fotografías aéreas (isto é, desde avións e non desde satélites) que permiten recoñecer tanto as poboacións como as parcelas cultivadas.
A navegación pola web é francamente mellorable, pero o nivel de detalle nas fotografías de todo o territorio supera calquera outro servizo de mapas de Internet. É unha mágoa que todas as imaxes conten cunha moi visible marca de auga que impide o seu uso posterior.