Escoitar, enviar e compartir música pola Rede

Escoitar, enviar e compartir música pola Rede

Para comprender mellor en qué consiste, non hai máis que comparar unha enciclopedia dixital, que cabe perfectamente nun CD-ROM, e un compacto de música: no mesmo lugar, a penas se pode gardar máis de hora e cuarto de melodía. Pero mediante MP3, nun único compacto entran doce horas de música, aínda que só poderá lerse nun ordenador ou nun dispositivo específico. A fin de contas, todo parte da premisa de que o oído humano non posúe a capacidade de escoita-lo espectro sonoro completo. A música gardada en MP3 prescinde do que non é percibido, e así alixeirase boa parte do peso.

A reducción de tamaño non é a solución a un problema menor. É a maneira de aproveita-las aínda escasas conexións a Internet para enviar e recibir música. E aí é onde xorde o problema coas leis. O formato en si non é ilegal, pero un uso ilexítimo permite compartir co resto do mundo os discos propios. Iso, unido a unha comunidade de usuarios que sistematicamente pasa por riba de tódolos dereitos de autor, fai do MP3 o formato a bater polos productores de discos.

Chega cun ordenador de gama media

Para gozar deste sistema de son é abondo cun ordenador de gama media. A partir dun Pentium ou similar (é dicir, un computador que ande arredor do lustro de vida) o equipo será capaz de reproducir estes arquivos cunha calidade semellante á dos CDs tradicionais. Cada minuto comprimido en MP3 ocupará aproximadamente un mega de información, as dúas terceiras partes dun disquete.

Os programas para escoitar música gravada neste formato tamén son gratuítos. O máis coñecido de todos é Winamp, e, malia á súa austera presentación, ofrece unhas posibilidades de personalización impresionantes. O son pódese ecualizar e moldear ó gusto de cada un e admite vistosos efectos que xerarán imaxes en función do ritmo que a propia música marque. Xa está dispoñible a segunda versión, que mellorou moito desde a súa saída, pero é inminente a aparición da terceira.

Así e todo, o catálogo de programas creados para reproducir e xestiona-los enormes arquivos musicais que se chegan a formar con este sistema é inmenso. En páxinas de aplicacións gratuítas como Shareware.com ou Tucows.com cóntanse por decenas. A maioría ofrecen un deseño moi coidado e funcións sorprendentes, como a de exercer de improvisados pinchadiscos, mesturando automaticamente o final dunha canción co comezo da seguinte.

Napster, os pioneiros

Todo este enredo non tería importancia se non aparecese un sistema para que a distribución destes arquivos se espallase coma a pólvora. ¿O seu nome? Napster. Trátase dun programa gratuíto que se pode conseguir desde a propia páxina da compañía (www.napster.com). Unha vez instalado no equipo, permite compartir co resto de usuarios conectados á Rede a música que se teña almacenada no ordenador. Así, configúrase unha base de datos virtual con milleiros de cancións -por termo medio, estímase que ese almacén virtual de música contén o equivalente a 13 anos de música ininterrompida- na que se indica qué usuario dispón de cada canción no seu ordenador. A partir de aí, e unha vez elixida a que nos interesa, establécese de xeito automático a comunicación entre computadoras, que se intercambiarán a música sen que a central de Napster teña nada que ver. O sistema, contra o que poida parecer, é moi sinxelo de usar e non require ningún coñecemento técnico.

A legalidade, posta en dúbida

Napster indicou que, a mediados de ano, comezará a cobrar por este servicio unhas dúas mil pesetas mensuais. Na actualidade, está inmersa nun litixio coa agrupación que reúne a maioría das discográficas norteamericanas -a RIAA- que pode motiva-lo seu peche. O sistema en si non ten nada de ilegal. E non só desde o punto de vista do que se denomina como fair-use, ou uso lexítimo, polo que un usuario tería dereito a preservar para uso persoal unha copia de seguridade dos discos. Tamén pola posibilidade que lles ofrece ós autores que desexan difundi-la súa obra sen ningunha restricción. O problema radica en que multitude de páxinas ofrecen en Internet música carente de dereitos de copia, porque nunca os tiveron ou porque estes dereitos expiraron.

Sen embargo, xa se perfilan os programas que substituirán a Napster. E non son poucos. Algúns, como Gnutella, son difíciles de perseguir por lei, xa que non contan con ningún centro neurálxico que poida corta-lo fluxo. Cada usuario conéctase co resto directamente, non hai ningún intermediario. Por iso, as actuacións xudiciais para erradicalos deberían ser individuais, con tódolos problemas que isto implica.