Os documentos tamén fan turismo

Os documentos tamén fan turismo

Nin os últimos vaqueiros recentemente estreados, nin as sandalias nin o xampú entran na lista de obxectos esquecidos antes de saír de viaxe. Con todo, a miúdo, o pasaporte, o carné de identidade ou outros documentos imprescindibles para viaxar con menores quedan esquecidos no caixón da mesiña ou na mesa da cociña. Desprazarse cun menor de idade esixe a tramitación de documentos que poden variar segundo o destino e o medio de transporte. Por esta razón, ademais dos preparativos típicos para as vacacións e das precaucións habituais que requiren os pequenos, hai que levar toda a documentación necesaria e en vigor. Non dispoñer dos documentos que se piden pode ocasionar, por exemplo, a denegación do embarque ou do ingreso noutro país.

Para evitar este contratempo que, por descoñecemento ou falta de previsión, sofren decenas de familias ao ano, convén informarse con antelación, xa que algúns trámites (ou os seus pasos previos) poden tardar varias semanas. Antes de contratar unha excursión, adquirir un paquete turístico ou comprar os billetes de barco ou avión, é imprescindible preguntar á axencia de viaxes ou a compañía de transporte responsables que documentos se necesitan para poder facer a travesía con nenos. Desde AENA aseguran que hai unhas directrices básicas para todos os viaxeiros pero que as empresas funcionan de xeito independente e algunhas poden solicitar máis documentación que outras. Tamén varían as esixencias dos distintos países de destino e de acordo á relación que teña o menor co adulto que o acompaña.

As variables son moitas e poden darse situacións puntuais complexas. Con todo, hai papeis imprescindibles cando se viaxa cun menor. Son os seguintes:

• DNI: toda persoa maior de 14 anos está obrigada, por lei, a ter un documento nacional de identidade. Os menores desta idade non teñen esta obriga. Con todo, en moitas compañías aéreas o piden. O DNI é válido para viaxar dentro de España e, tamén, a todos os países da Unión Europea e o Espazo Económico Europeo (Alemaña, Andorra, Austria, Bélxica, Bulgaria, Chipre, Croacia, Dinamarca, Eslovenia, Estonia, Finlandia, Francia, Grecia, Holanda, Hungría, Irlanda, Islandia, Italia, Letonia, Liechtenstein, Lituania, Luxemburgo, Macedonia, Malta, Mónaco, Noruega, Polonia, Portugal, Reino Unido, República Checa, República Eslovaca, Romanía, San Marino, Suecia e Suíza).
• Pasaporte: este documento habilita o seu portador a viaxar a todos os países do mundo (mesmo aos xa mencionados de Europa). Con todo, en China, India ou Exipto, o pasaporte por si só non basta, hai que presentar ademais un visado de turista. Este requisito é indistinto para os maiores e os menores, de modo que antes de lanzarse á aventura convén chamar o consulado do país de destino para preguntar que documentación solicitan as súas autoridades para permitir o ingreso de estranxeiros.
• Autorizacións especiais:a expedición do pasaporte dun menor ?sempre en compañía dos seus pais ou titores legais? leva implícito o consentimento dos adultos para que ese neno poida viaxar, pero nunca está de máis presentar unha autorización expresa para emprender a travesía. Este escrito obtense nas comisarías de policía, nos postos da Garda civil, os xulgados e as notarías, e é especialmente necesario cando o menor se dispón a viaxar só ou a cargo doutras persoas que non sexan os seus pais (coa familia dun amigo do colexio, cos seus profesores de instituto…). Tamén é útil cando os seus pais están divorciados e viaxa só cun deles ao estranxeiro. A autorización é imprescindible se o menor, en lugar de pasaporte, só ten DNI.
  # Libro de familia: se o menor viaxa cos seus pais é aconsellable que estes leven o libro de familia, sobre todo, en España. En xeral, o libro non é imprescindible para a viaxe en si, senón para realizar a tramitación previa doutros documentos ?como o DNI ou o pasaporte? posto que, ao non incluír fotografías dos nenos, non se considera válido como documento de identificación. Con todo, é un elemento máis que proba a relación de consanguinidade e que recolle, á súa vez, que eses adultos teñen a patria potestade e a custodia do neno. Cando o documento o permite, convén que os fillos estean inscritos nos pasaportes dos seus pais, onde si figura a súa fotografía.
• Tarxeta sanitaria europea: non é obrigatoria en todos os casos pero en varios países esíxena. Ademais dos seguros médicos privados que se poidan contratar, supón unha tranquilidade extra para a familia que viaxa a Europa xa que habilita os seus titulares a recibir atención médica nos servizos sanitarios públicos do país de destino. A tarxeta sanitaria europea (TSE) ten validez por un ano e pódese tramitar por Internet ou nas dependencias da Seguridade Social.
• Vacinación: hai unha extensa lista de países aos que non se pode viaxar sen vacinarse antes contra certas enfermidades, tamén contra virus que en España se erradicaron, pero que noutros lugares seguen activos. Isto é válido para os maiores e os menores, aínda que os nenos son máis vulnerables e constitúen un grupo de risco ao que hai que prestar especial atención. En España, hai 77 centros de vacinación internacional especializados nestas cuestións. Neles adminístranse as vacinas obrigatorias e as recomendables, infórmase sobre certas enfermidades e bríndase un servizo sanitario de asesoramento en materia de medicina ao viaxeiro. Aínda que a atención adoita ser inmediata, convén acudir con tempo, xa que algúns tratamentos de vacinación previos á viaxe poden estenderse entre catro e seis semanas.