De alimento básico a manxar de reis
A orixe do mazapán é incerta. Se cadra naceu en Oriente e nolo transmitiron os árabes entre os séculos VIII ao XV na España de Al-Ándalus ou quizais o idearon como substituto do pan as monxas dun convento toledano no século XIII, avivadas pola escaseza de cereal. Outra hipótese sinala o nobre musulmán Malk-Zafán como inventor deste doce como agasallo á filla do rei Al-Mamún de Toledo. Ante a ausencia dun documento revelador, moitas das lendas sobre o mazapán converxen na Cidade Imperial e na súa provincia.
Améndoa e azucre a partes iguais
O mazapán de Toledo é unha receita moi simple e á vez complexa baseada na mestura de azucre con améndoa pelada e moída e con mel ou glicosa. A masa que resulta pasa baixo uns rolos de granito que se encargan de refinala ata acadar a textura que cómpre. Así que se formou a pasta, déixase arrefriar e repousar durante 24 horas para poder traballar mellor con ela e evitar que se pegue.
Moldeala, enchela e enfornala
Despois, introdúcese baixo uns moldes de teflón con diferentes deseños que crean a clásica figuriña e, tras o paso fugaz polo forno, a pasta dóurase e adquire unha cativadora cor canela. Finalmente, cóbrese cunha fina capa de xarope que a deixa lista para o seu envasado e posterior consumo. Para que un produto cumpra coas normas da IXP (Indicación Xeográfica protexida) Mazapán de Toledo debe, á parte de fabricarse nesta provincia, conter unha porcentaxe de mazapán superior ao 30%. O mazapán responde ao gusto de todos os padais cando se enche con xema de ovo, cabelo de anxo, marmelada ou crema de castaña ou cando se cobre con chocolate, azucre glas e outros froitos secos como noces ou piñóns.
Un peixe escorregadizo convertido en mazapán
A anguía é unha figura de mazapán capaz de competir en Toledo cos vistosos escaparates de espadas e damasquinados. Preséntanse enroladas nunha caixa circular e a súa elaboración e debuxos requiren dunhas mans moi precisas e de boas doses de paciencia e imaxinación. Hainas con escamas ou sen elas, recheas de xema ou de cabelo de anxo e decoradas con glasa real, bólas de confeito e froita confeitada.