A ruptura do "cordón umbilical"

A ruptura do "cordón umbilical"

/imgs/20070201/img.interiormente.01.jpg Unha das principais metas de pais e nais na educación dos seus fillos é lograr que adquiran a capacidade e a autoestima necesarias para poderen vivir a súa idade adulta de xeito autónomo e independente, por moito que lles doia a súa emancipación cando chegue o momento. De feito, a súa saída do fogar familiar supón a fin dunha etapa e o comezo dunha nova: é o que se coñece comunmente por “cortar o cordón umbilical”. Agora ben, cada extremo deste cordón terá o seu propio corte, é dicir, cada parte -pais e fillos- deberá reelaborar a súa propia dependencia. Como logralo para que ninguén sufra?

É importante aclarar que a nova independencia dos pais, orixinada pola marcha dos fillos, non se centra en acadar espazos nin momentos de liberdade, senón en conquistar a liberdade interior para poder recoñecer o que Kahlil Gibran cita no seu poema: “Os teus fillos non son os teus fillos”, no sentido de que eles deben ter a súa vida, ao igual que os pais deben ter a súa. Dicirlles “adeus” aos fillos que comezan a súa propia vida posibilita que xurdan medos e interrogantes. Un dos principais é: remataría a nosa responsabilidade como pais e nais?

A resposta: “Non, rotundamente non”. Do mesmo xeito que os fillos nunca deixarán de ser “os nosos fillos”, aínda que durman e coman noutra casa, convivan con outras persoas ou se muden a outra cidade creando a súa propia familia. Non se trata de deixar de ser pais, nin de asistir a ningunha perda, senón de que ambas as dúas partes sigan implicadas na evolución e etapas propias da emancipación familiar. Esta independencia non ten por que significar ausencia, desvinculación ou abandono.

Novo espazo e tempo para a parella

/imgs/20070201/img.interiormente.02.jpg Os valores polos que sempre se rexeu a familia, así como a educación transmitida, farán que ningún membro se “perda de vista”, e que se manteña a mesma comunicación e diálogo de afectos entre todos. Unha actitude que en ningún caso se contrapón co máximo expoñente que rexe a emancipación: cada un debe vivir no seu propio territorio, en vivendas independentes. A disposición dese territorio propio implica a posibilidade de recuperar unha intimidade que ata o momento se mantivo limitada por compartila coa chegada dos fillos.

Ademais, ábrense as posibilidades para vivir máis o “nós” da parella, retomar conversacións aparcadas ou pospostas, así como unha maior expresión de demostracións de amor e cariño, tamén necesarias para que a relación entre os proxenitores sexa óptima.

Agora é o momento de retomar ese tempo e de “resituarse” como parella. Para iso hai que determinar:

• Onde e como está a parella.
• Redefinir o seu propósito e aclarar como conseguilo coa nova situación familiar.
• Volver confirmar o amor que a parella se tivo sempre e que soubo preservar dos múltiples obstáculos aos que fixeron fronte.
• Buscarse dende os corpos actuais. Máis avellentados, pero máis sabios, máis serenos e con máis necesidade ca nunca de caricias e fusións que delaten a unión que hai entre eles.

A ameaza da soidade en compaña

A emancipación dos fillos e, a carón dela, a dos pais non se logra coa súa marcha do fogar familiar, senón que debe iniciarse cando chegan ao mundo. A súa partida é un fito importante, pero non deixa de ser unha etapa máis. Se non se cimentou a autoestima como parella, se non se desenvolveu a unión e comunicación, e non se soubo falar, perdoar ou rir, esa partida suporá a entrada dun novo inquilino: o medo.

Medo a atoparnos dentro da parella con alguén estraño, alguén de quen deixamos de saber hai tempo, medo a retomar enfados ou abandonos que non se souberon abordar no seu momento, medo a non saber se somos os mesmos ou persoas moi diferentes daquelas que un día se comprometeron; e medo e vergoña a mirarse nus, con espazo de intimidade e sen ninguén que poida romper o momento. Isto motivaría a chegada do medo á soidade, unha “soidade en compaña”, que é a peor das soidades.