Sufrir polos tendóns

Sufrir polos tendóns

Dor no ombreiro, no antebrazo ou nos pulsos. Ou se cadra no xeonllo ou nos talóns. Non hai, aparentemente, unha causa que o xustifique non sendo un sobreesforzo que non lembramos ou a repetición acumulada durante longo tempo de movementos idénticos. Unha tendinite, inflamación dolorosa dun tendón, será a causa máis probable.

A explicación habitual para unha tendinopatía é unha sobrecarga que supera os límites de resistencia física dun tendón. Diagnostícanse así a maior parte de inflamacións, desgarros e roturas de tecido corporal que gardan relación cos tendóns e que adoitan verse favorecidas polos procesos dexenerativos que se dan co paso dos anos. A orixe máis común é a aplicación de cargas intensas cos músculos contraídos e cos tendóns en tensión, ou a repetición de cargas menores durante longos períodos de tempo.

Formados principalmente por fibras de coláxeno (proporcionan resistencia) e por elastina (elasticidade), os tendóns teñen como función principal manter unido o músculo co óso. Cando se alcanzan os 30 anos de idade, os tendóns comezan a perder elasticidade por cambios dexenerativos e experimentan unha diminución á resistencia que os fai máis susceptibles a roturas aínda con cargas normais. É por este motivo que a partir desta idade as tendinites son máis frecuentes.

Lesións máis comúns

• Ombreiro doloroso. A causa máis frecuente é a tendinite do supraespiñoso, músculo que eleva o brazo. Neste movemento, o tendón deslízase e padece rozamentos frecuentes que o acaban danando e causando dor. Se se padece unha artrose a este nivel, moi frecuente en homes a partir dos 50 anos, o problema empeora.
• Tendinite no pulso. A tenosinovite estenosante de De Quervain, que afecta ás vaíñas do tendón separador longo e do extensor curto do polgar, adoita darse pola realización de tarefas manuais repetitivas. Aparece dor e inchazo na parte externa do pulso, á altura do polgar, e a dor, que pode irradiar polo antebrazo, exacérbase cos movementos de separación do polgar. O tratamento consiste en repouso, frío local en sesións de 10 a 15 minutos, tres ou catro veces ao día, e uso de correas especiais no pulso. En casos severos pódese recorrer á infiltración ou mesmo á intervención cirúrxica.
• Dedo en resorte. Tenosinovite estenosante dos tendóns flexores dos dedos da man, que afecta a persoas que realizan tarefas manuais que leven consigo traumatismos reiterados sobre a palma da man, como o que realizan carniceiros ou pasadoras do ferro. Pode afectar a un ou varios tendóns e ás veces pálpanse nódulos na palma. O dedo queda bloqueado en flexión e pode ser moi doloroso.
• Tendón rotular. Lesión frecuente entre ciclistas e saltadores. Tamén se dá en persoas con desviación de rótula e naquelas que realizan algún esforzo intenso e teñan unha musculatura da coxa (cuádriceps) débil. A inflamación deste tendón, situado debaixo da rótula, produce unha dor que se exacerba ao dobrar ou endereitar a perna. Esta lesión é resistente á curación e amosa tendencia a se tornar crónica.
• Tendón de Aquiles. Este potente tendón ten como misión flexionar o pé e participar na flexión do xeonllo. Desviacións axiais do talón, pés cavos ou planos, calzado inadecuado, exercicio excesivo sobre superficies duras ou estiramentos incontrolados son algúns dos factores que predispoñen a padecela. O principal síntoma é a dor insidiosa pola mañá ao dar os primeiros pasos e que parece diminuír paulatinamente coa marcha, pero que volve con maior intensidade durante e despois da actividade física. Co tempo, a dor faise constante e máis intensa. A estrutura do tendón vaise alterando e van aparecendo roturas parciais que en fases avanzadas poden provocar rotura completa. O tratamento é complexo: repouso, antiinflamatorios, ultrasóns, crioterapia, electroestimulación e electroacupuntura.