As novas marabillas do mundo
Rañaceos que superan os 500 metros, pontes que se prolongan por máis de 2 quilómetros suspendidos no aire, que unen illas con continentes ou parecen voar sobre as montañas, vías de tren baixo o mar… A ciencia, a tecnoloxía e a inspiración permítenlle ó ser humano crear obras de enxeñería civil que converten en posible o imposible.
Canal de Panamá: a unión entre o Atlántico e o Pacífico
Esta marabilla da enxeñería inaugurouse o 15 de agosto de 1914. Desde aquela transitaron por el preto dun millón de buques. Mide 80 quilómetros de longo, a distancia que separa o Atlántico do Pacífico nun dos lugares máis estreitos do montañoso istmo que une o norte e o sur de América. Nel traballan 9.000 persoas que o fan funcionar 24 horas ó día, 365 días ó ano e que ofrecen servizo de tránsito a naves de todas as nacións.
Trátase dunha canle de esclusas, é dicir, de compartimentos con portas de entrada e saída que funcionan como ascensores, só que o que empuxa para subir e baixar é a auga. Os tres xogos de esclusas repartidos polo percorrido -ó comezo, na metade e ó final- teñen dobre vía. Cada unha delas mide 33 metros de ancho, 305 metros de longo e teñen unha media de 26 metros de profundidade. Estas medidas determinan que os buques se definan como Panamax ou post Panamax, é dicir, transitables ou non polo Canal, para o que non poden ter unha eslora superior a 295 metros, un calado maior a 12 metros e unha manga de 32 metros. Os barcos máis grandes que o cruzan non son meirandes de 60 mil toneladas.
O percorrido da canle require de 8 a 10 horas de media, e a peaxe está determinada de acordo ó volume de carga e ás medidas e o tipo de buque. A cantidade media rolda os 50.000 dólares para un buque de carga, pero unha nave de turistas pode chegar a pagar 150.000 dólares polo mesmo traxecto. Á súa disposición ponse un equipo de remolcadores que asisten ós buques durante a súa travesía.
As esclusas funcionan como ascensores. Trátase de colocar o buque que vén do Atlántico a 26 metros sobre o nivel do mar, é dicir, á altura do Lago Gatún, situado na metade do percorrido do istmo e que representa o seu punto máis alto. Desde alí, descenderá de novo ó nivel do mar, esta vez no Pacífico. A auga para subir e baixar as naves en cada xogo de esclusas obtense pola gravidade do lago, que alimenta un sistema de sumidoiros que se estende por baixo das cámaras das esclusas desde os muros laterais e o muro central. Por cada buque que transita o Canal úsanse uns 197 millóns de litros de auga doce, que, cumprido o seu cometido, se verten ó océano.
Millau, a ponte máis alta do mundo
Inaugurada no 2005, a ponte francesa cruza o val do río Tarn. Precisáronse só 3 anos para a súa execución, pero para iso precisouse un equipo de 500 persoas. Discorre a 245 metros do chan, pesa 400.000 toneladas, resiste ventos de 210 quilómetros por hora e custou case 300 millóns de euros. Esta ponte prolonga en 2.460 metros a autoestrada A-75 para desconxestionar o tráfico e acurtar en máis de 100 quilómetros a ruta que conecta París co Mediterráneo. Ata sete países europeos, entre eles España, participaron na súa construción, e o seu deseño realizouno o arquitecto británico Sir Norman Foster. A obra supera en 16 metros a altura da célebre Torre Eiffel, e precisáronse máis de 350.000 toneladas de formigón e outras 40.000 toneladas de aceiro.
O encoro das Tres Gorxas
O seu nome oficial é Sandouping, pero esta colosal obra civil coñécese como o encoro das Tres Gorxas. O encoro deu lugar ó terceiro lago artificial do mundo, para o que foi preciso inundar tres vales que sumaban 630 quilómetros cadrados (un terzo da superficie de Guipúscoa) no curso do río Yangzi na China. A obra estará rematada no ano 2009, pero xa foron desaloxadas 1.900.000 persoas que vivían nalgunhas das 19 cidades e 326 aldeas hoxe cubertas por 39.000 millóns de metros cúbicos de auga (a capacidade total dos encoros españois é de 53.000 millóns de metros cúbicos). O encoro contará no futuro con 26 turbinas de 700.000 quilovatios cada unha, xerando en conxunto uns 84.000 millóns de quilovatios/hora ó ano -toda España ten unha produción de enerxía hidroeléctrica arredor de 242.000 millóns de quilovatios/hora ó ano-. O encoro ten como finalidade, ademais, controlar as inundacións e mellorar a navegación fluvial.
O túnel baixo o Canal da Mancha
A néboa xa non illa a Gran Bretaña do resto de Europa. O 6 de maio de 1994 a raíña Isabel II de Inglaterra e mais o presidente francés, François Mitterrand, inauguraron o Eurotúnel. O sistema de túneles que atravesa o Canal da Mancha está constituído por tres túneles de 50 quilómetros de lonxitude cada un, dos que 38 quilómetros discorren baixo o mar a unha profundidade media de 40 metros; dos 12 quilómetros restantes, tres adéntranse baixo terra no lado francés e nove no lado inglés. Os dous túneles exteriores están destinados ó servizo ferroviario, son de sentido único e están separados entre si por 22 metros; entre eles, a nove metros de cada un dos túneles ferroviarios, atópase o túnel de servizo destinado a tarefas de mantemento e de seguridade, que, á súa vez, está unido ós túneles ferroviarios por ramais de comunicación cada 375 metros. A explotación do túnel permite o paso de 30 trens e lanzadeiras por hora en hora punta e en cada dirección.
Un rañaceos de 509 metros e 101 andares
O Edificio Taipei 101 (Taiwán), construído no ano 2004, é, ata hoxe, o edificio máis alto do mundo. Érguese 509 metros desde o chan e ten 101 andares de alto. Os seus ascensores, un total de 34, alcanzan os 60 quilómetros por hora e poden transportar a unha persoa desde o baixo ó andar 90 en só 37 segundos. A torre está deseñada para soportar tremores de terra de ata sete graos na escala de Richter e os fortes ventos que a miúdo zoan en Taiwán. En hora punta pode acoller ata 30.000 persoas.
Os novos sumidoiros de Toquio
A cincuenta metros por baixo do nivel onde transcorre a vida, constrúense día e noite desde hai doce anos os novos sumidoiros de Toquio. O proxecto chámase G-CANS e o seu obxectivo final é evitar as inundacións na cidade durante a estación de chuvias, un problema periódico e moi custoso. Cando estea rematado, unha rede de túneles xigantescos levarán ó río Edogawa dúascentas toneladas de auga por segundo grazas á potencia de 14.000 turbinas. A escavación é un exemplo extremo de tecnoloxía de vangarda, ata o punto de que as fotografías que se difundiron ata o momento semellan unha imaxe dun xogo virtual. A súa enxeñería representa a vangarda nas estruturas e materiais, e, ademais, a aplicación das novas tecnoloxías da comunicación permiten o seu control instantáneo. A obra é esteticamente unha marabilla, ata o punto de que cando se inaugure poderá ser visitada polos turistas.