A visita ó médico, fundamental

A visita ó médico, fundamental

Sensación de proído ó ouriñar, urxencia para facelo, desexo de mexar aínda que a vexiga estea baleira, dor na rexión pubiana… Estes son algúns dos síntomas da cistite ou inflamación da vexiga, unha doenza máis habitual entre mulleres e á que non sempre se lle presta a atención que require. Aínda que anualmente unha de cada cinco mulleres experimentan síntomas de infección do tracto inferior urinario, só un 10% llo consultan ó médico.

A posición da vexiga no corpo feminino explica que as mulleres sufran máis cistite. Este órgano almacena os ouriños que producen os riles e periodicamente baléirase mediante a contracción da súa musculatura. A vexiga comunica coa uretra, conducto mediante o que os ouriños se expulsan ó exterior. No home, a uretra atravesa a próstata e discorre entre os corpos cavernosos do pene, mentres que na muller é máis curta e remata na vulva, o que facilita as cistites nas mulleres, pois a zona vulvar e a proximidade á perineal favorecen a contaminación.

Beber máis líquidos

Habitualmente os ouriños están libres de xermes patóxenos. Pero se algunha bacteria penetra e prolifera na vexiga a súa poboación dóbrase cada 40 minutos, aínda que o fai máis axiña se nela quedan ouriños residuais ou transcorren longos períodos entre o baleirado vesical, como acontece cando se bebe pouca cantidade de líquidos. O primeiro que se contamina é a uretra, e se non se trata a tempo a infección segue un traxecto ascendente que pode alcanza-los riles, ocasionando o que se denomina unha pielonefrite.

Calquera microorganismo da flora intestinal pode infecta-los ouriños, pero o máis habitual é que o culpable sexa o Escherichia coli, presente en case o 90% das cistites. Tódalas situacións que provocan un fluxo máis lento dos ouriños no tracto urinario, coma o refluxo vesico-ureterorrena, as dilatacións en uréteres, a retención vesical ou a presencia de cálculos, favorecen a aparición da cistite. Tamén a introducción de sondas uretro-vesicais ou de instrumentos para o estudio das vías urinarias -catéteres ou cistoscopios- poden provocar infeccións.

Na muller as relacións sexuais e o embarazo son factores que predispoñen a este tipo de infección.

Principais síntomas

• Sensación de ardor ou proído ó ouriñar.
• Necesidade frecuente de ouriñar.
• Sensación de urxencia para ouriñar.
• Desexos de ouriñar aínda que a vexiga estea baleira.
• Dor na rexión pubiana.
• Ouriños de aspecto máis ou menos turbio e mesmo presencia de sangue.
• Calafríos e febre.
• Dores na rexión lumbar, na parte baixa das costas cando se infectan os riles.

Non sempre aparecen tódolos síntomas nin teñen a mesma intensidade en tódalas persoas.

Diagnóstico e tratamento

Dado que nestas infeccións urinarias a resistencia ós medicamentos máis habituais resulta frecuente, se aparecen síntomas de cistite tórnase fundamental someterse a unha análise de ouriños para esclarecer cál é o xerme responsable e a qué antibióticos é sensible. Moitas mulleres non acoden ó médico e automedícanse, o que constitúe un erro.

O tratamento da cistite aguda baséase en antibióticos. O arsenal terapéutico é abundante pero haino que utilizar correctamente: a elección do medicamento apropiado farase sempre en función dos resultados da análise. Cun tratamento adecuado a cistite aguda remite nuns días sen maiores problemas e complicacións.

Amais de toma-las medicinas prescritas, hai que segui-las seguintes pautas:

• Beber moito líquido: polo menos dous litros diarios.
• As mulleres con cistites frecuentes deben evita-lo uso de xabóns aromatizados, xampús, desodorizantes íntimos, sales de baño, compresas aromatizadas e todo o que poida irrita-la uretra.
• Hai que controla-la suor excesiva do periné (zona do corpo situada entre o ano e as partes sexuais), xa que favorece a maceración desa zona, o que acaba permitindo a colonización bacteriana. Cómpre evita-las roupas que impidan ou dificulten a evaporación da suor, especialmente medias panty, bragas apertadas, prendas de fibra sintética, etc. O algodón é o máis indicado nestes casos.
• Unha óptima hixiene despois de defecar é fundamental: as mulleres débense limpar de adiante cara a atrás para non contamina-la entrada da uretra con restos fecais.
• Lava-los xenitais e zona anal con xabón suave e auga.

Cistite intersticial

Unha persoa que sufra a miúdo de cistite debe consulta-lo especialista para estudia-las vías urinarias e descartar ou confirma-la existencia de anormalidades no tracto urinario que favorezan as infeccións. Nestes casos, amais das análises de ouriños seriados, se cadra é precisa unha ecografía ou outras explotacións que permitan visualiza-las vías urinarias: pielografía, cistoscopia…

Non tódalas cistites son infecciosas. Hai persoas que presentan síntomas de cistite, aínda que as súas análises de ouriños non evidencian presencia de bacterias. Padecen molestias ó ouriñar, sensación de urxencia para facelo e mexan moitas veces, pero non hai infección; os seus ouriños son estériles. Trátase da chamada cistite intersticial, caracterizada por unha inflamación crónica da parede da vexiga. A súa causa non está aclarada e o seu tratamento é puramente sintomático, xa que non responde ó tratamento antibiótico.