"Os pais deben avaliar os videoxogos antes de dárllelos aos fillos"

Cada xogo está deseñado para cada etapa do desenvolvemento do menor. Mesmo nas tendas virtuais de aplicacións móbiles hai un exhaustivo control na aprobación de cada app. Pero o importante é a supervisión familiar e o seu papel determinante na avaliación previa do videoxogo, antes de darllo/llelo ao menor, ademais de regular o seu uso.

O xogo por si só non entraña riscos. A industria do videoxogo utiliza todos os medios dispoñibles para protexer os menores, pero os adultos deben supervisar que ese videoxogo sexa o axeitado.

Primeiro han de ler a información do xogo e o seu rango de idade. Logo, probalo na consola, comprimido ou móbil e facer unha avaliación exhaustiva antes de dalo ao menor.

O profesorado debe ter amplo dominio das novas tecnoloxías e recomendar aos pais o uso de controis parenterais. Os sistemas operativos contan con ferramentas de control moi efectivas para limitar o uso de aplicacións e acceso a páxinas web. Non obstante, a industria educativa debería fomentar máis o uso de textos dixitais con material interactivo, máis rechamante e interesante para nenos e adolescentes.

Unha boa educación dos menores nas TIC leva consigo o recoñecemento dos perigos aos que se poden enfrontar. Pero o fin é saber como reaccionar en caso de ser vítimas deles.

Miles. Queiramos ou non, terá contacto dunha ou outra forma coas novas tecnoloxías: mp3, comprimidos, smartphones, consolas de videoxogo, televisión ou ordenadores.

Os ordenadores deben estar nun sitio de reunión familiar. O control parenteral é sinónimo de seguridade. Os pais deben protexer os seus fillos en Internet como o farían na vida real, regular o uso de ordenadores, smartphones, comprimidos ou videoconsolas e saber qué actividades realizan con eles.

Os adultos deben estar atentos a unha serie de alertas: o neno manifesta pouco ánimo por ir ao colexio, cambios de humor, ansiedade, rendemento escolar inferior e trastornos do sono e a alimentación. Moitos casos de anorexia ou bulimia teñen como orixe un antecedente de acoso escolar.

A principal ameaza para calquera usuario, adulto ou menor, é o descoñecemento dos perigos da Rede. Segundo un recente estudio de Panda Software, o 20% dos mozos entre 15 e 18 anos subiu a Internet fotos comprometidas dos seus amigos e un 67% intentou acceder a contas de correo electrónico alleas.

A partir dos 12 anos, cando o uso das novas tecnoloxías aumenta.

Non sempre. Ás veces os menores convértense en acosadores, mesmo de índole sexual, cara a outros menores. Estas condutas están menos perseguidas, por o que insistimos no labor de pais e profesores para estar atentos a indicios como un uso excesivo do ordenador, comportamentos agresivos, uso de todo tipo de redes sociais, excesiva intolerancia ou falta de participación nas conversacións familiares.

Debemos estar informados para poder axudarlles, educalos no bo uso das novas tecnoloxías e detectar comportamentos non usuais neles.

Control parenteral non é sinónimo de espionaxe férrea. Hai que adaptar a vida real á virtual e, para iso, o adulto debe acompañar ao menor no seu primeiro paseo virtual e dalo liberdade acorde á responsabilidade que adquira na súa traxectoria virtual, tal e como facemos na vida real. A clave do éxito está no diálogo. Os menores deben saber que terán o apoio dos pais en todo momento e nunca deben ocultar o seu experiencias negativas na rede.

A tecnoloxía non debe considerarse nunca unha ameaza, senón todo o contrario. As TIC convértense en ameaza cando non se fai un bo uso de ou se utilizan de forma imprudente.