Nenos e deberes, a guerra eterna

Seguir unha serie de pautas evita que o momento de facer as tarefas escolares se converta nunha auténtica batalla cotiá
1 Outubro de 2012
Img bebe listado

Nenos e deberes, a guerra eterna

É normal que os nenos se resistan a facer os deberes na casa. E isto moitas veces daría en pelexas ou enfados que prexudican a vida familiar e o proceso educativo. Para evitalo, convén ter en conta algunhas recomendacións, como crear certas rutinas e ámbitos favorables, acompañar e alentar aos nenos mentres realizan as tarefas e revisalas xunto a eles cando terminaron. O cumprimento destas premisas xera unha motivación e uns incentivos que son fundamentais para os pequenos. Neste artigo explicamos por que é importante que os nenos fagan a tarefa e recompilamos dez consellos prácticos para logralo.

Por que é importante facer a tarefa

Cada certo tempo rexorde nos ámbitos educativos o debate acerca de se os deberes que os mestres e profesores mandan para que os nenos realicen no fogar son beneficiosos ou non e, en todo caso, canta tarefa para casa é apropiado encomendar. Máis aló das diversas opinións nesta discusión, o certo é que hoxe por hoxe os deberes son un parte fundamental no proceso educativo dos nenos. A existencia de tarefas para o fogar ten varios aspectos positivos: axuda a crear hábitos de responsabilidade e disciplina nos pequenos, reforza o seu concentración, permite afianzar o aprendido durante o día en clase e tamén serve para estreitar a relación entre pais e fillos.

O problema é que os nenos a miúdo son reticentes a dedicar tempo na casa aos deberes da escola. E a consecuencia directa deste feito en moitas ocasiones son pelexas, enfados, tensión e malos intres que prexudican a pequenos e maiores. Por tal motivo, convén ter en conta os consellos e técnicas que se enumeran no seguinte decálogo para estimular aos nenos a facer os seus deberes sen dar problemas e obter os mellores resultados.

Dez consellos para que os nenos fagan os seus deberes

  1. Establecer un sitio apropiado para facer os deberes. Non ten por que ser nun escritorio ou no seu cuarto, pero si debe respectarse que sexa sempre o mesmo, que estea ben iluminado e que alí o neno tena acceso a todo o necesario para realizar as súas tarefas. Tamén que sexa un lugar sen distraccións, que lle permita concentrarse e que, co paso do tempo, se chegue a asociar co estudo. É clave que, mentres se dedica aos seus deberes, o pequeno non tena acceso nin ao teléfono nin á televisión.
  2. Fixar un momento do día. Isto contribúe a crear hábitos de estudo e disciplina, e tamén axuda a evitar discusións; cando chega a hora, toca facer os deberes. O máis recomendable é que sexa temperán, despois dun intre de distracción tras volver da escola. Canto máis tarde se faga, o neno estará máis canso e terá menos ganas, lle custará máis e os resultados serán peores.
  3. Se se establecen regras e horarios, ser firmes no seu cumprimento. Este punto está moi relacionado cos dous anteriores. Non quere dicir que haxa que ser inflexibles dun modo radical, pero si que se note que, cando non se cumpre con un horario, se trata dunha excepción.
  4. Acompañar os nenos mentres fan as tarefas. acompañalos significa estar preto deles, pero non enriba, nin moito menos os”facerlles” os deberes. Deixar que os nenos realicen as súas actividades do modo máis independente posible é unha forma de recoñecer a súa autonomía, a súa intelixencia e a súa capacidade de facer as cosas por si mesmas, aínda que non saian perfectas. Esta actitude axúdalles moito na aprendizaxe de xestión das súas responsabilidades e fortalece a súa autoestima.
  5. Predicar co exemplo. Isto é moi positivo: que o adulto, sempre que sexa posible, faga os seus propios “deberes” á vista do neno, mentres este fai os seus cálculos relacionados coa economía do fogar, revisión de facturas ou outros papeis, ler un libro, etc. Isto será unha motivación extra por dous motivos: por un lado, porque os pequenos sempre intentan parecerse aos seus maiores, e por outro, porque é un excelente xeito de demostrarlles que o que aprenden agora lles servirá para a súa vida no futuro.
  6. Estar atentos para axudar, sobre todo se o neno se atasca coa tarefa. A maneira, por suposto, non é facer a actividade por el, pola contra, cómpre darlle algunha pista para achegalo á solución correcta. Outra posibilidade,se o pequeno está estresado debido á dificultade dos deberes, é darlle un respiro: que se tome un recreo para despexar a mente e volva intentalo.
  7. Máis que ensinar, dar instrumentos para pensar. En moitas ocasiones os maiores poderán aclarar as dúbidas dos estudantes, pero talvez non sempre poidan facelo. En tales casos, non hai que sufocarse: o rol dos pais é acompañar os fillos e proporcionarlles ideas, instrumentos para pensar e buscar alternativas. Non é conveniente rifar con eles por non resolver as dúbidas na clase, senón que cómpre alentalos para que na seguinte non o esquezan facer.
  8. Revisar os deberes feitos. Isto non só supón unha primeira corrección, senón tamén unha demostración de interese por parte do adulto cara ás actividades do pequeno, o que para o menor resulta fundamental pola motivación que representa. A revisión sempre debe comezar por destacar o positivo: as cosas que o neno fixo ben, os avances e as melloras que se detecten etc. Isto será tomado polo estudante como un recoñecemento polo seu traballo e animarao a seguir adiante. Despois si será momento de mencionar os erros ou fallos cometidos, sen dramatismos nin esaxeracións. Por graves que sexan, son faltas que se poden corrixir e forman parte do proceso de aprendizaxe.
  9. Evitar as “recompensas” por facer os deberes. Unha cosa é a motivación e outra a promesa dun premio a cambio de que o neno faga as súas tarefas. Cunha oferta deste tipo, córrese o risco de que a situación se desnaturalice e o pretendido premio se converta nunha especie de “suborno”. O máis apropiado é que as motivacións e os incentivos sexan doutra clase.
  10. Falar dos deberes escolares con termos positivos. A connotación das palabras é fundamental neste sentido: se os pais se refiren aos deberes con expresións que o presentan como un castigo, algo malo ou aburrido, seguro que os nenos os vivirán dese xeito. Por iso sempre o axeitado é que, cando se fale das tarefas, se faga con palabras “boas”, que destaquen o moito que o neno aprenderá, para que lle servirán no futuro, o interesantes que poden ser os coñecementos etc.