CANDO O CAPRICHO DURA MENOS NA PEL

Tamén chamada micropigmentación, é unha técnica que consiste en introducir un pigmento de cor xusto debaixo da primeira capa da pel (epiderme). O seu obxectivo, en principio, é corrixir ou embelecer trazos faciais, como beizos, cellas ou pálpebras. Pero tamén se usa noutras zonas do corpo. Por exemplo, para colorear as manchas brancas de despigmentación (vitilixes), camuflar cicatrices e secuelas de accidentes, golpes, queimaduras e as manchas, reconstruír aréolas a mulleres con cancro de mama ou corrixir zonas capilares con pouca densidade de cabelo. A diferenza da tatuaxe artística, a maquillaxe permanente actúa sobre a primeira capa da pel, polo que é semipermanente. A cor irá desaparecendo e fai falta repasala cada dous ou tres anos.

O perfilado das cellas, que recrea a forma pelo a pelo cando estas non existen ou son moi finas, curtas ou despoboadas. Tamén consegue un efecto de elevación ( lifting ) da zona exterior da cella, que abre e lle dá expresión ao ollo. Outra moi solicitada é a maquillaxe das pálpebras para reencher as pestanas, debuxar a liña do eyeliner , corrixir opticamente os ollos caídos ou reforzar a liña de pestanas da pálpebra inferior, que permite crear un efecto de efecto afumado.

Tamén os beizos. Neste caso a maquillaxe permanente modifica o debuxo, eleva a súa cor (efecto barra de labios) ou aplícase para aumentar opticamente o volume. E aínda hai máis: tamén é usado para debuxar lunares ou para simular pecas suaves nas fazulas.

Claro. No seu caso, o máis demandado é a maquillaxe para facer máis densas as pestanas. Tamén é frecuente que queiran colorear os beizos nun ton máis forte.

Os pigmentos desaparecen co tempo, degrádanse e os tons acláranse. Por iso, é necesario facer repasos periódicos, cada ano e medio ou dous anos.

Os prezos varían, pero unha maquillaxe de cellas ou de ollos custa entre 250 e 350 euros e o de beizos, entre 400 e 500 euros. A coloración da aréola custa entre 400 e 500 euros nunha clínica privada. O resto dos orzamentos dependerá da dimensión da zona que necesite o tratamento.

Esteticamente é como unha tatuaxe. Coa micropigmentación mamaria é posible volver debuxar a aréola e a mamila que perderon as mulleres que se someteron a unha mastectomía.

Por sorte agora as cousas serán máis fáciles tamén na sanidade pública. En 2015 rexistramos no Congreso dos Deputados co Partido Socialista unha proposición non de lei para impulsar ao Goberno a incluír este tratamento na sanidade pública. E ao fin, este abril, a proposta foi aceptada e incluída como parte do proceso de reconstrución de mama que farán os hospitais públicos en España.

É un antes e un despois da enfermidade, xa que mellora a súa calidade de vida. Cando por fin ven a aréola creada, todas se emocionan, xa que volven sentirse completas.

A persoa debe asinar unha autorización que elabora o Ministerio de Sanidade, coa que confirma o seu consentimento para facer a tatuaxe. O maquillador daralle unha copia asinada xunto con todos os datos do tratamento: número de lote da tinta, cor e data de caducidade. E, ademais, hai que entregar unhas pautas para coidar a zona. Estes documentos funcionarán como resgardo, e serán importantes para reclamar, buscar ou descargar responsabilidades no caso de que algo non salga ben.

Cada caso é distinto, pero todo profesional autorizado ten a obrigación de contratar un seguro de responsabilidade civil para poder responder ou, no caso de que así sexa, asumir a súa parte de responsabilidade.

Aínda que sabemos que a tendencia é crecente, non hai un rexistro de persoas que realizan maquillaxes permanentes en España. Tampouco coñecemos o número de centros: son as comunidades quen dan as autorizacións, e hai algúns que traballan sen a autorización sanitaria. Ademais, habería que regularizar a formación esixida para poder exercer como maquillador permanente. É imposible determinar cantos profesionais se dedican en España a facer maquillaxes permanentes, xa que hai moitos que non están debidamente dados de alta. Existe moito intrusismo neste sector.

A formación que se esixe por lei é ter o título de técnico hixiénico sanitario ou aquel que o valide, por exemplo, estar licenciado en medicina, diplomado en enfermería ou ter un grao superior de estética ou auxiliar de clínica.

É básico verificar que tanto o profesional como o centro teñen todos os permisos legais, tanto a autorización sanitaria como a titulación. É importante acudir sempre a un centro acreditado por Sanidade. Para axudar nesta tarefa, os concellos teñen a relación dos centros homologados na súa zona. E, por suposto, tamén hai que ver traballos previos do profesional, para comprobar a súa experiencia e destreza.