Por que algunhas relacións son insás?

Por que algunhas relacións son insás?

Escoller con quen facelo é importante, e escoller ben fundamental. Ao fixármonos en alguén estamos respondendo a un estímulo de atracción. Fisicamente gústanos, aínda que iso é só o primeiro elo dunha cadea de calidades e factores que se van tecendo, ata que se formaliza o vínculo. Pero hai que ter moi presente que ese vínculo será máis san e maduro cando “a nosa relación” con nós mesmos sexa boa. Isto é, para elixir parella, atoparémonos nun punto de partida máis adecuado se nos coñecemos, se a nosa autoestima non está polo chan, se somos máis ou menos conscientes dos nosos límites e, xa que logo, gozamos de liberdade para decidir.

Amar é vincularse, non aferrarse

O encontro coa outra persoa terá dificultades para prosperar se antes non nos consideramos libres, responsables e únicos. Se non é así, o máis probable é que se establezan dependencias insás debido ás nosas carencias afectivas.

Se non nos amamos, será máis difícil que aceptemos o amor que nos ofrecen. Acontece como cando se recibe un piropo: quen non está a gusto co seu corpo non o agradecerá nin o crerá, e mesmo non o tolerará.

Se non nos mostramos como somos e non nos comunicamos, a outra persoa non pode saber da nosa existencia real e lernos o pensamento, e só logrará devolvernos a invisibilidade que proxectamos.

Se non nos recoñecemos con dignidade e dereito a respecto, dificilmente pediremos ser tratados como merecemos.

Se non coñecemos os nosos límites, potencialidades e ritmos, viviremos desdebuxados, invadindo o espazo do outro e permitindo invasións no noso espazo íntimo e persoal.

¿Cando é máis fácil caer nunha relación de dependencia insá?

/imgs/20060601/img.psicologia.01.jpgHai persoas con maior predisposición a equivocarse e caer nunha dependencia insá nas súas relacións de parella. En xeral, estas persoas responden a un perfil concreto no que se evidencia un baixo nivel de autoestima. Fallan no coñecemento persoal, en recoñecerse fisicamente e en saber qué queren, pensan e senten. Tenden a establecer comparanzas nas que sempre se cualifican de maneira negativa, e non se aceptan nin se queren, e valóranse pouco.

Chegar a descubrir que se sofre este baixo nivel de autoestima non é doado. Recoñecelo é un paso de xigante. Para empezar, podemos repasar os seguintes síntomas. Se sumamos máis de tres, a autoestima pode estar nunha situación delicada.

• Baixo nivel de seguridade persoal. A seguridade non se mide, pero sábese. Non é segura a persoa “botada para adiante”, senón a que recoñece as súas debilidades, non as nega e acéptaas.
• Alto nivel de medo ante o desenvolvemento persoal da individualidade. Existe temos a manifestarse tal cal se é. Talvez en demasiadas ocasións lle reprocharon en demasiadas ocasións trazos da personalidade, e opta por silencialos.
• Baixa tolerancia á frustración, así como escasas expectativas persoais e, por ende, baixa asunción de riscos. Trátase de evitar a dor de errar, e o medo é un sentimento que paraliza e amordaza.
• Interiorización ríxida de valores, desde onde se detona rapidamente o sentimento de culpa. Propios ou alleos, asúmense principios inamovibles que non poden cuestionarse, por se se fai chega o castigo.
• Sistema de pensamento ríxido, perfeccionista e controlador. A máscara que se crea está firmemente fixada, e trabállase para que non se movo.
• Baixa autonomía persoal e, por conseguinte, imítanse modelos de referencia, en especial da nai ou do pai (por emulación ou en contraposición) e crese en mitos do que se supón que debe ser unha parella.