Os expertos nutricionistas de Eroski Consumer responden

Teño entendido que hai froitas non aconselladas na dieta das persoas diabéticas porque conteñen demasiada azucre, entre elas as uvas, tan típicas durante esta tempada e tamén durante o Nadal. É iso certo?

Uvas, plátanos, figos, granada, palosanto ou caqui e chirimoia son froitas que estiveron durante tempo no punto de mira na dieta das persoas con diabete. É certo que conteñen a igualdade de peso máis cantidade de azucres (15-17 g/100 g) en comparación co resto de froitas (7-10 g/100 g).

Con todo, co fin de non limitar sen ningún motivo a dieta na diabete, o consello é que se poden comer todo tipo de froitas, incluídas as máis doces, aínda que convén axustar a súa cantidade. Para as froitas máis doces, a porción saudable son 100 g mentres que para o resto de froitas se admite sen problema unha porción de 150 g.

Gustaríame coñecer que alimentos ou pratos podo tomar como axuda depurativa durante os días da semana que non son os festivos do Nadal, que me axuden a desincharme e a non estar estrinxida.

O sentido común e a sensatez á hora de comer é o mellor consello para non rematar o Nadal con máis quilos de peso, coa tripa inchada ou co molesto estrinximento. O obxectivo debería ser gozar das tentacións e dos caprichos típicos destas datas en pequenas doses e non comer doces a todas as horas do día nin todos os días da semana.

Polo tanto, non é cuestión de buscar aliados para compensar os excesos, senón unha axuda na alimentación, tanto na selección de alimentos coma na súa forma de cociñado para mellorar as dixestións e alixeirar o resto de comidas semanais. Un xeito natural de equilibrar a contundencia dos típicos menús de Nadal, das comidas de empresa e dos encontros ao redor da mesa con familiares e amigos é empezar as comidas ou ceas con caldos de verduras diuréticas (borraxe, apio, cebola, cardo, escarola, col ou verza); adoitarse tomar a diario alimentos fermentados naturais, como iogur, chucrut ou col fermentado e rematar as “lupandas” cunha infusión dixestivas de macela, menta- poexo, regalicia ou melisa.

ABC da nutrición: ágar-ágar

É un aditivo (serie e-400) que a industria alimentaria utiliza a miúdo na para espesar, emulsionar e xelatinizar xunto con outros con de similares funcións como goma guar, arxinina, carraxenina, amidón de millo, pectina e xelatina. Trátase dun produto vexetal, é unha alga, que pode substituír ás xelatinas do peixe, de uso limitado en caso de alerxia ou intolerancia ao peixe. O ágar-ágar ten a calidade de formar emulsións ou mesturas de substancias que repelen como o aceite e a auga, e evita que os alimentos se separen en distintas capas. Tamén dá estrutura e forma á mestura á que se engade (xelatina de froitas con ágar-ágar), e espesa e dá consistencia aos pratos. Se se vai usar para xelatinizar debe utilizarse a cantidade xusta de ágar-ágar en po, uns 16 g por litro de auga, zume ou caldo que xelatinizar. Engádese cando o líquido estea quente

Control do peso e da obesidade

Científicos do Proxecto PRONAOS, integrado por 40 grupos de investigación pública e 13 empresas privadas, desenvolveron unha nova xeración de alimentos que permitirán controlar o peso e previr o desenvolvemento da obesidade. Cun presuposto duns 25 millóns de euros, estes científicos conseguiron descubrir en catro anos avances importantes á hora de entender os mecanismos sobre os que se desenvolve esta enfermidade.

Neste programa desenvolvéronse novas tecnoloxías de produción e estabilización de ingredientes, deseñáronse prototipos de alimentos funcionais cuxa eficacia se avaliou en modelos animais de experimentación e estudos de intervención cirúrxica, e identificáronse novos valores xenéticos relacionados coa obesidade. Tamén se desenvolveu unha plataforma bioinformática para o descubrimento de novos biomarcadores de obesidade, puxeron a punto modelos de avaliación masiva que permiten a identificación de compostos por actividade biolóxica sobre mecanismos relacionados coa obesidade e, por último, identificáronse e caracterizáronse novos ingredientes naturais con potencial actividade sobre esta enfermidade. Ademais, as empresas incorporaron novos produtos que en breve sairán ao mercado.

Caldos depurativos para compensar os excesos

A combinación de auga con certas hortalizas ou plantas aromáticas ten a calidade de ter un maior efecto no aumento da diurese ou produción de ouriños. Desta forma, favorécese a eliminación de substancias (residuos do tabaco, do alcohol, aditivos, purinas etc.) polos ouriños, alixéirase o corpo e tense menos sensación de inchazo e sensación de peso ou cansazo no corpo. Se se prevén días de excesos, preparar con antelación caldos e infusións diuréticas axuda a depurar o corpo:

Sopa ou caldo de apio e cebola. A combinación das devanditas hortalizas xunto cun par de cenorias, que lle darán ao prato consistencia e cor, dá lugar a un caldo lixeiro, hidratante, diurético e depurativo.
Caldo de borraxe. A borraxe, o cardo, os feixóns verdes ou o col (verza), ao cocerse en auga deixan un caldo cun gusto suave e co efecto máis ou menos inmediato de ouriñar. Nel quedan disoltas parte dos sales minerais, como o potasio, que favorece a diurese.
Caldo de miso. O miso é un produto de consistencia pastosa resultado da fermentación láctica de grans de soia e sal mariño. Trátase dun dos condimentos máis usados na cociña asiática. As encimas e bacterias que contén, activan a dixestión e favorecen o equilibrio da flora intestinal. Resulta útil para os que teñen o estómago delicado e sofren sensación de peso ou cansazo no corpo, inchazo abdominal e flatulencia tras as comidas.
Unha infusión amarga protexe o fígado. As plantas con sabor amargo teñen un conxunto de propiedades dixestivas: estimulan as secrecións dixestivas, actúan sobre as células do fígado e activan o seu funcionamento e estimulan a secreción de bile (o que facilita a dixestión das graxas). Así, á hora de preparar unha infusión para tomar de sobremesa ou entre horas convén elixir aquelas que inclúan alcachofa, chicoria e fiúncho.

Saudables castañas de tempada

As castañas forman parte do grupo de froitos secos, pero pola súa composición nutricional parécense máis ás froitas desecadas. O motivo: o seu alto contido en hidratos de carbono (36 g de hidratos por 100 g, dos que 12 son azucres simples) en comparación co resto de froitos secos (entre 6 e 10 g de hidratos por 100 g). Esta particular composición explica o seu apreciado sabor doce, máis marcado cando se cocen ou se asan, resultado da transformación en azucres de parte dos carbohidratos complexos. Polo seu baixo contido graxo (2 g/100 g) é un dos froitos secos con menos calorías; unhas 175 kcal por 100 gramos, tres veces menos que o resto. Pola súa achega en folatos, serven de intercambio con outros alimentos ricos na devandita vitamina na dieta das mulleres embarazadas.

En tempada, as castañas convértense no refrixerio ideal de xantares e merendas para calquera persoa, e en particular para nenos, deportistas, mulleres embarazadas e lactantes que precisan unha achega extra de enerxía en forma de carbohidratos.

As castañas consómense principalmente elaboradas (cocidas, asadas, en xarope, bañadas con azucre…) e os diferentes tipos de procesamento afectan a composición e a biodispoñibilidade de nutrientes e substancias bioactivas (compostos fenólicos, ácidos orgánicos). Por iso, unha opción sa é consumir tamén as castañas crúas.