Un caramelo esculpido no corazón do Pirineo
Comeza o verán no Parque Nacional de Ordesa e Monte Perdido. Ao chegar a alborada, a figura dourada dun voitre barbado outea os cumios das Tres Sorores, picouto emblemático do parque. Mentres, mil metros por baixo, un grupo de sarrios se despreguiza entre manchas de piñeiro negro e mantos de vistoso rododendro. No fondo do val, a corrente do río Arazas chouta na mítica fervenza da Cola de Cabalo, que agarda a chegada de montañeiros avezados e excursionistas.
Escalada ao centenario
As expedicións do botánico e xeólogo francés Ramond de Carbonnières, que pisou por primeira vez o cume do Monte Perdido en 1802; o traballo divulgador do fotógrafo e escritor Lucien Briet e as andanzas doutros pirineístas contribuíron a que en 1918 o val de Ordesa fose declarado Parque Nacional. É o segundo máis lonxevo de España, tras os Picos de Europa, e foi ampliado en 1982 ata as 15.608 hectáreas que hoxe conforman o macizo de Monte Perdido e os vales de Ordesa, Pineta, Escuaín e Añisclo.
Coñecer e sentir a montaña
A mellor toma de contacto co Parque oscense ten lugar no centro de visitantes de Torla. O reto, a sabedoría e a forza que representan as montañas déixanse sentir na combinación de paneis informativos, maquetas e pezas audiovisuais que están á disposición do público. Este punto de información e de exposición permanente recolle aspectos da flora, fauna, xeoloxía, etnografía e ata a mandíbula fósil dun crocodilo que habitou en Ordesa hai 57 millóns de anos.
Sen temor pero con respecto
Varias ducias de rutas sinalizadas sucan todas as vertentes do Parque Nacional. Hai que acudir á montaña en compañía, sen temor pero con respecto e coa experiencia e a forma física que esixe o itinerario que se desexa realizar. A roupa e o equipo debe ser o axeitado, xa que que pode variar o tempo e a temperatura durante a marcha, e sempre hai que consultar os partes meteorolóxicos que proporciona o persoal do Parque. Nos puntos de partida hai carteis con consellos, coa normativa vixente e coas características e duración aproximada de cada ruta. O percorrido máis transitado de Ordesa é o que conduce ata a fotoxénica fervenza da Cola de Cabalo. O traxecto salva un desnivel de 550 metros. A senda atravesa un mesto bosque mixto e descobre ao seu paso as fervenzas de Arripas, La Cueva e El Estrecho. Superado o desnivel accédese ao circo de Soaso, unha inmenso cunca tapizada de herba onde se forma o salto de auga máis fotografado do Parque.
Unha senda cara ao ceo de Ordesa
Os máis preparados poden tomar desde a pradería de Ordesa a esixente Senda dos Cazadores. A subida salva un desnivel positivo de 650 metros en algo máis de unha hora e media e vai trazando un excalestric polo faial deica acadar os dominios do piñeiro negro (Pinus uncinata), un auténtico equilibrista dos penedos que medra a partir dos 1.600 metros de altitude e que pace acompañado de rododendros. Durante o ascenso abraian o Circo de Cotatuero rachado pola súa interminable fervenza e mais as vistas, cada vez máis afastadas, do aparcadoiro e da pradería. No alto agarda o mirador de Calcilarruego, un anfiteatro de vertixe con vistas frontais ao Racón, ao Galiñeiro e á Faixa das Flores. Coas reservas de osíxeno restablecidas, camíñase deseguido pola chaira que é a Faixa de Pelay, un cinto baixo a Serra das Cutas desde o que se obtén unha vista case aérea do val de Ordesa. Un encadre privilexiado do suco que deixa o río Arazas entre as faias, do Circo de Soaso, Serra Custodia e as figuras dominantes das Tres Sorores.