Queixo relado

Queixo relado: o mellor non sempre é o máis caro

Os queixos relados permítennos aforrar tempo e esforzo, pero convén prestar atención porque podemos atopar grandes diferenzas entre eles. A continuación, mostramos algunhas claves para coñecer este produto.
1 Xaneiro de 2022

Queixo relado: o mellor non sempre é o máis caro

O queixo é un dos alimentos que non adoitan faltar na cesta da compra. Para facernos unha idea, cada persoa consumiu 7,8 kg de queixo en España durante 2019. É dicir, unha cantidade equivalente a case oito pezas de queixo curado dun quilo cada unha ou a unhas 53 bolsas de queixo relado. Este elevado consumo débese entre outras cousas a que se trata dun alimento moi versátil. Por exemplo, é habitual comelo en anacos ou en liscos acompañado dun pouco pan, pero tamén adoitamos darlle moitos outros usos: empregámolo en sobremesas, sándwiches, tostas ou en receitas de carne, como hamburguesas, sanxacobes ou cachopos. Aínda que se falamos de pratos quentes, sen dúbida as receitas nas que utilizamos queixo con máis frecuencia son as pizzas e a pasta.

Nestes pratos adoitamos empregar queixo relado para cubrir a superficie e gratinar (como nunha pizza ou unha lasaña), ou ben, queixo en po para mesturar co alimento (como nuns espaguetes). Para iso podemos utilizar unha peza de queixo e relala directamente no momento, ou comprar unha bolsa de queixo relado. Esta última opción é moi habitual, sobre todo porque nos permite aforrar tempo e esforzo. Pero se nos decidimos por ela debemos prestar atención, porque existen notables diferenzas entre os distintos produtos.

Non é queixo todo o que parece

A primeira vista todos os queixos relados poden parecer similares. Quizá as diferenzas máis importantes se atopan en cuestións como o prezo, a marca, o deseño do envase ou a variedade de queixo, por exemplo, se se trata de emmental ou dunha mestura de catro queixos. Pero antes de fixarnos neses detalles deberiamos ter presente un aspecto máis relevante: as diferentes categorías comerciais que existen. Neste grupo de produtos podemos distinguir tres tipos:

  • Queixo. É o que normalmente esperamos atopar cando adquirimos estes produtos. Trátase simplemente de queixo que foi relado para obter así esas pequenas labras coas que elaboramos diferentes receitas. Elabórase a partir de leite, grazas á coagulación que se produce pola acción do callo (ou doutros coagulantes permitidos). Ademais de leite –xa sexa enteiro ou desnatado total ou parcialmente–, pódense empregar outros ingredientes lácteos, como nata, soro de manteiga ou unha mestura dalgúns ou de todos eles, sempre que a relación entre a caseína (a principal proteína do leite) e as proteínas do soro (líquido que se desprende logo da coagulación) sexa igual ou superior á do leite.
  • Queixo fundido. Este produto non é queixo, senón queixo que foi sometido a un proceso de fusión. Concretamente obtense a partir da transformación do queixo mediante diferentes procedementos. Normalmente móense un ou varios tipos de queixo, mestúranse entre si ou con outros ingredientes, fúndense e emulsiónanse, é dicir, se amásanse ou bátense ata obter unha mestura homoxénea. Pódenselle engadir leite ou produtos lácteos (por exemplo, soro lácteo, nata ou manteiga) e outros ingredientes permitidos; por exemplo, colorantes, potenciadores do sabor ou sales fundentes.
  • Sucedáneos de queixo. Son todos os produtos que parecen queixo ou queixo fundido, pero non encaixan en ningunha desas dúas categorías porque non cumpren os requisitos necesarios para iso. Adoita tratarse de produtos compostos principalmente por unha mestura de graxas ou aceites aos que se lle engade unha pequena proporción de queixo e outros ingredientes. É dicir, trátase de produtos de baixa categoría comercial e que son máis baratos que os anteriores. O principal problema é que o seu envase pode despistarnos. Por exemplo, adoitan mostrarse palabras como “sándwich”, “pizza” ou “burger”, xunto a imaxes deses alimentos, de modo que se non lemos a etiqueta con atención podemos acabar metendo na cesta da compra algo que non ten moito que ver co que queriamos comprar, dada a súa escasa proporción de queixo.

Para saber de que tipo de produto trátase é importante ler a denominación legal de venda, que normalmente se mostra encima da lista de ingredientes. Entre os produtos analizados non se incluíu ningún sucedáneo de queixo porque é pouco frecuente atopalo no supermercado. O que si hai entre os produtos seleccionados son dous queixos fundidos (El Caserío Filatto e El Caserío en polvo), mentres que o resto son queixos. Nestes últimos a denominación de venda tamén nos ofrece información importante sobre a variedade de queixo, que é un factor clave, xa que determina as características do produto: composición, sabor, aroma, textura, prezo…

Análise

Para realizar esta guía de compra seleccionáronse queixos relados ou en po elaborados por marcas líderes no mercado, nos que se analizou principalmente:

  • Puntuación NutriScore. A valoración vén determinada pola achega de calorías e a cantidade de graxa, proteínas e sal.
  • Os ingredientes. Para coñecer a calidade comercial, especialmente no que respecta ao contido de leite e ao tipo de queixo.
  • A información comercial. Analizamos se proporciona información de valor ou se esta pode resultar confusa ou levar a engano ao consumidor. 
  • Prezo. Non foi un criterio para avaliar a calidade, pero a relación calidade/ prezo tívose en conta para as posicións da clasificación.
  • O etiquetado. Analizouse se cumpre a lexislación vixente.

 

Tres ingredientes, mil queixos

É curioso como con apenas tres ingredientes (leite, callo e sal) se poden obter infinidade de queixos diferentes, algo que vén determinado, sobre todo, pola forma de elaboración. Por exemplo, entre os produtos seleccionados, hai sete variedades diferenciadas (mozzarella, emmental, maasdam, gouda, cheddar, Parmigiano Reggiano e Grana Padano). Cinco produtos conteñen unha soa variedade: Millán Vicente e Arla, mozzarella; Ferrarini, Parmigiano Reggiano; Eroski Seleqtia, Grana Padano, e Eroski, emmental. O resto contén de dous a catro variedades: President Pizza, mozzarella e emmental; El Caserío 4 quesos, maasdam, gouda, cheddar e queixo curado, e President 4 quesos, emmental, gouda, mozzarella e queixo semicurado.

Dous desas variedades gozan de denominación de orixe protexida, Parmigiano Reggiano (parmesano) e Grana Padano, o que significa que deben cumprir unhas condicións concretas, como elaborarse a partir de leite e animais dunha determinada rexión e seguindo uns procedementos específicos. É dicir, é un selo que garante a calidade do produto. Neste caso trátase de queixos italianos curados de sabores e aromas intensos.

O resto das variedades son versións genéricas ou “industriais” de queixos tradicionais. Todas elas están elaboradas con leite de vaca, pero teñen diferentes características:

  • Mozzarella. Tradicionalmente elabórase con leite de búfala e goza de denominación de orixe protexida (nese caso denomínase Mozzarella di bufala campana), pero na súa versión xenérica elabórase con leite de vaca. Este tipo de queixo caracterízase pola súa pasta branda de textura elástica e sabor suave.
  • Emmental. Queixo curado de orixe suizo, famoso por ter buracos de considerable tamaño. O orixinal goza de denominación de orixe protexida (nese caso chámase Emmentaler). Elabórase en pezas de gran tamaño que se deixan madurar entre uns tres e seis meses. Ten un sabor e un aroma suaves, que recordan a noces.
  • Maasdam. Queixo que procede dos Países Baixos e que garda moitas similitudes co emmental, tanto en aparencia (tamén ten buracos), como en sabor e aroma, dado que se elabora de forma parecida. De feito, xurdiu para competir con el. A principal diferenza é que o sabor do maasdam é máis suave e a súa textura máis branda, porque ten máis humidade que o emmental, debido a que o seu tempo de maduración é máis curto (entre un e tres meses).
  • Gouda. Este queixo tamén procede dos Países Baixos, pero non ten buracos. Durante a elaboración, a callada lávase con auga, o que reduce a cantidade de lactosa presente no produto. Iso fai que durante a fermentación se forme menos ácido láctico, o que explica que este queixo teña un sabor doce. O sabor e o aroma cambian notablemente segundo o grao de maduración, que pode ir desde as catro semanas ata máis de 12 meses, intensificándose a medida que pasa o tempo.
  • Cheddar. Queixo de orixe inglesa, de pasta dura e brillante, sen buracos, que normalmente é de cor alaranxado debido á adición de colorantes, que comezaron a utilizarse na versión orixinal para simular a cor do leite procedente de vacas alimentadas con pastos. O sabor e o aroma do cheddar orixinal é intenso, un pouco picante e con matices que recordan ao cheiro da terra, pero as súas versións industriais adoitan ter sabores e aromas moito máis suaves e planos.

Entre as variedades de queixo que se inclúen en El Caserío e en President 4 quesos, tamén aparecen algunhas como “queixo curado” ou “queixo semicurado”, sen ningunha especificación sobre eles. É unha práctica que está permitida pola lexislación, pero ofrece pouca información sobre as súas características. Podemos interpretar que se trata de queixos xenéricos parecidos aos que máis se venden en España, é dicir, queixos de pasta dura similares ao manchego.

A comodidade págase

Se consultamos o prezo dunha cuña de 300 gramos de queixo parmesano Ferrarini, veremos que ten un prezo de 7,45 €, é dicir, 0,75 € por ración (30 g). Ese mesmo produto en formato de queixo relado (que se comercializa en bolsas de 60 gramos) ten un prezo de 2,29€, ou o que é o mesmo, 1,15 € por ración (30 g). É dicir, neste caso, o formato de queixo relado costa un 53% máis. Esta diferenza explícase polos maiores custos de produción; por exemplo, hai que empregar enerxía para relalo, necesítase unha maior cantidade de materiais para envasalo e require un sistema de envasado en atmosfera protectora. Ademais dun prezo máis alto, o queixo relado presenta outros inconvenientes, como unha menor duración e un maior impacto sobre o medio ambiente (sobre todo porque require máis cantidade de envases). Por outra banda, presenta a vantaxe de que ao estar relado aforramos tempo e esforzo. Pero esa comodidade págase, así que convén valorar cada caso para decidir se nos interesa asumir eses custos. Por exemplo, hai produtos onde non temos alternativa porque non existen outros formatos, como ocorre co queixo fundido.

Descifrando a lista de ingredientes

Nos produtos que están constituídos por unha soa variedade de queixo, a lista de ingredientes adoita ser sinxela e relativamente fácil de interpretar. Vémolo en produtos como Millán Vicente, Ferrarini, Arla, Eroski Seleqtia e Eroski, nos que os ingredientes son basicamente leite, callo e sal, que son os elementos imprescindibles para elaborar un queixo. Algúns, ademais, conteñen fermentos lácticos entre os seus ingredientes –Millán Vicente, Arla e Eroski–, mentres que outros non: Ferrarini e Eroski Seleqtia. Isto explícase porque os primeiros elabóranse a partir de leite pasteurizado, tal e como se indica no seu etiquetado.

É dicir, leite que foi sometido a un tratamento térmico que elimina as bacterias presentes, entre as que se atopan, tanto as patóxenas, como as que participan na fermentación que permite a elaboración do queixo. Por iso é necesario engadir posteriormente esas bacterias. Pola súa banda, os queixos Ferrarini e Eroski Seleqtia están elaborados con leite cru, tal e como establecen os requisitos da Denominación de Orixe á que pertence cada un deles (Parmigiano Reggiano e Grana Padano, respectivamente), polo que non é necesaria a adición deses fermentos, xa que están presentes no leite de forma natural.

Produtos con máis dunha variedade 

Nos produtos que están constituídos por dúas ou máis variedades de queixo, a lista de ingredientes adoita ser moito máis austera. Por exemplo, en El Caserío 4 quesos e President Pizza non se indican os ingredientes de cada queixo, senón que só se mostran os queixos cos nomes das súas variedades. Por exemplo, non se mostran desta forma: “queixo maasdam: leite, callo e sal; queixo gouda: leite, callo e sal”; senón destoutra, “queixo maasdam, queixo gouda”. Isto é posible porque a lexislación permite omitir os ingredientes en alimentos como o queixo, sempre que estea constituído por produtos lácteos, enzimas alimentarias (callo), fermentos lácticos e sal. Nestes produtos só se inclúen algúns datos sobre os queixos, como a proporción na que se atopan (por exemplo, mozzarella [78%]).

Neste sentido convén saber que os ingredientes deben enumerarse en orde, segundo o seu peso no produto e se algún deles se destaca dalgún modo no envase, debe especificarse a súa cantidade, tal e como se fai nestes casos. Na lista de ingredientes destes queixos tamén se indica a presenza dalgún ingrediente extraordinario. Por exemplo, “queixo cheddar (contén colorante caroteno)”, ou a advertencia de que conteñen algún alérxeno. Como en President Pizza, que destaca a palabra “leite” xunto co nome de cada variedade de queixo. En realidade isto último non é necesario, xa que sería suficiente con destacar a palabra “queixo”, tal e como se fai en El Caserío 4 quesos, dado que a lexislación entende que iso é suficiente para que os consumidores estean informados a este respecto.

A mala fama do queixo fundido

Nos queixos fundidos a lista de ingredientes adoita ser máis longa, porque ademais de conter queixo, incorporan outros produtos lácteos –como soro lácteo, manteiga, proteínas do leite ou leite desnatado– e outros ingredientes como auga, sales fundentes, correctores de acidez ou conservantes. Este é un dos motivos polos que adoitan ser vistos con receo por moitos consumidores.

Xeralmente os queixos fundidos teñen menor valor comercial que os queixos, sobre todo porque conteñen menos proporción de ingredientes lácteos. Pero iso non significa que se trate dun produto indesexable. A súa característica máis destacable é que se elaboran “á carta” para lograr que se comporten dun determinado xeito cando facemos uso deles: por exemplo, para que se fundan sobre unha lasaña sen queimarse e sen que se separe a graxa do resto do produto, como si pode ocorrer con moitos queixos que non son fundidos. Para conseguilo elabóranse aplicando diferentes procedementos (fusión, axitación…) e distintos parámetros (temperatura, velocidade de axitación…) en función do resultado que se queira obter. Ademais utilízanse sales fundentes, como polifosfatos ou citrato sódico, que cumpren a función de cambiar a estrutura interna do queixo para evitar que se produza esa separación da graxa durante o cociñado.

Por que levan pataca?

Circulan infinidade de mitos, contos e rumores sobre os queixos relados e os queixos fundidos, que fan desconfiar a moitas persoas sobre a súa composición. Dise, por exemplo, que algúns produtores engaden pataca ou ata madeira para abaratar o produto. En realidade, o que se emprega nalgúns casos é celulosa, amidón ou fécula de pataca, pero non para facelos pasar por queixo, senón que se engaden en pequenas cantidades porque cumpren unha función tecnolóxica: estes compostos absorben humidade, evitando así que o queixo relado ou en po se compacte. Podemos atopar celulosa en El Caserío 4 quesos e fécula de pataca en Millán Vicente, Arla, President e Eroski Emmental. Este último é o único no que se fai algunha referencia á cantidade, para advertir que non supón máis dun 3% do produto. En El Caserío en polvo e El Caserío filatto atopamos amidón modificado e dextrina de millo, que en principio poderían exercer esa mesma función, aínda que esta última se declara na lista de ingredientes como “fibra”.

Graxa e proteínas

O queixo é un alimento que está composto basicamente por graxa e proteínas. A súa proporción depende do grao de maduración, xa que a medida que pasa o tempo o produto vai perdendo auga por evaporación e os nutrientes vanse concentrando. É dicir, nun queixo fresco a proporción de graxa e proteínas é menor que nun queixo maduro que teña o mesmo peso. Isto explica as diferenzas existentes entre algúns dos produtos analizados. Así, Ferrarini, Eroski Seleqtia e Eroski, que se elaboran cos queixos con maior grao de maduración, son tamén os que presentan a maior proporción de graxas e proteínas, 62% e 56%, respectivamente.

Pola súa banda, os queixos Millán Vicente (48%), Arla (45%) e President Pizza (46%) resultan os que conteñen menor proporción destes nutrientes debido ao seu maior contido en auga, ao tratarse de variedades con menor grao de maduración. En calquera caso, os produtos que presentan as proporcións máis baixas de graxa e proteínas son os queixos fundidos, El Caserío en polvo (40%) e El Caserío Filatto (42%) debido a que na súa elaboración se utiliza auga e outros ingredientes con menor proporción de graxa e proteínas que o queixo, como leite desnatado ou soro lácteo.

En definitiva, xeralmente a proporción de graxa e proteínas pode orientarnos sobre a calidade do queixo, xa que a miúdo garda unha relación directa co seu valor comercial. Os queixos maduros, que son tamén os máis apreciados, presentan unha elevada proporción destes nutrientes, mentres que os queixos menos valorados, como os frescos e, sobre todo, os fundidos, presentan valores máis baixos. Aínda que este criterio non é infalible.

Isto adoita entrar en contradición cos aspectos nutricionais debido, entre outros aspectos, á elevada proporción de graxas que habitualmente conteñen os queixos maduros. Como era de esperar, os que presentan os valores máis altos de graxas son Ferrarini (30%), El Caserío 4 quesos (28%), Eroski Seleqtia (29%) e Eroski (29%). Por iso son tamén os que teñen maior proporción de graxas saturadas (entre un 18% e un 20%) e os que proporcionan máis calorías, especialmente Eroski Seleqtia (398 kcal/100 g) e Ferrarini (402 kcal/100 g). Isto tradúcese nunhas 120 kcal por ración (30 g), é dicir, unha cantidade equivalente ás calorías que proporcionan dúas mazás ou unha madalena. Non todo se reduce a contar calorías (non é o mesmo comer madalenas que comer mazás), pero é conveniente ter en conta a achega calórica do queixo, sobre todo porque adoitamos engadilo a pratos que xa son de seu moi calóricos, como pasta ou pizza. Por exemplo, un prato de espaguetes á boloñesa proporciona unhas 500 kcal.

O sal marca a diferenza

O queixo atópase entre os alimentos que máis sal proporcionan á nosa dieta, segundo o estudo Anibes 2015, debido a que o consumimos con relativa frecuencia e a que contén unha cantidade considerable desta substancia. Para facérmonos unha idea, considérase que un alimento contén moito sal cando supera o 1,25%. Esta cifra é superada por case todos os queixos analizados, fóra diso President Pizza (1%), President 4 quesos (1,1%) e Eroski emmental, que sorprendentemente só contén un 0,7% de sal. Isto é especialmente rechamante, xa que se trata dun queixo maduro e son precisamente estes os que máis sal adoitan conter, xa que a súa proporción aumenta a medida que se evapora a auga durante o proceso de curación. É o que ocorre con Ferrarini (1,6%), Eroski Seleqtia (1,5%) ou El Caserío 4 quesos (1,45%), que son os queixos que máis sal conteñen.

Os queixos fundidos merecen mención separadamente porque a cantidade de sal que se mostra na etiqueta é desorbitada, concretamente 6,2% para El Caserío en polvo e 5,6% para El Caserío Filatto. Estas cantidades tan elevadas explícanse porque á hora de calcular o sal que figura na etiqueta o que se ten en conta non é o sal de mesa (cloruro sódico), senón o sodio total, que pode atoparse en cantidades notables tamén noutros ingredientes, como o glutamato sódico (potenciador de sabor que está presente, por exemplo, en El Caserío Filatto) e, sobre todo, os sales fundentes, como o citrato de sodio.

Os cálculos fanse deste xeito porque é o sodio (e non só o sal) a substancia que se relaciona con efectos adversos cando é consumido en exceso, concretamente cun aumento do risco de sufrir hipertensión e enfermidades cardiovasculares. Por iso a Organización Mundial da Saúde recomenda consumir menos de dous gramos ao día de sodio, que equivale a menos de 5 g de sal ao día. En España cada persoa consome arredor de 10 g de sal cada día, procedente na súa maioría (o 77%) de alimentos elaborados, como embutidos, pratos precociñados, conservas, pan ou queixos.

Cando consumimos estes queixos normalmente non inxerimos 100 gramos, senón máis ben uns 30 g, así que a cantidade de sal que consumimos non está arredor dos 1,5 gramos, senón que máis ben rolda os 0,5 gramos. Pero en calquera caso, é unha cifra significativa para unha cantidade tan pequena de alimento, e non digamos xa se falamos dos queixos fundidos, nos que a cantidade de sal por ración está arredor dos 1,8 gramos. Por iso neste aspecto o queixo máis recomendable é Eroski emmental, cun 0,7% de sal, é dicir, 0,2 gramos de sal por ración.

O podio máis salgado*
  • El Caserío en polvo: 6,2%
  • El Caserío filatto: 5,6%
  • Ferrarini: 1,6%
  • Eroski Seleqtia: 1,5%
  • El Caserío 4 queixos: 1,45%
  • Arla: 1,4%
  • Millán Vicente: 1,4%
  • President 4 queixos: 1,1%
  • President especial pizza: 1%
  • Eroski Emmental: 0,7%

*Contido de sal. Nos produtos de El Caserío, as cifras tan elevas explícanse pola presenza de citrato de sodio, que se contabiliza como sal. Considérase que un alimento contén moito sal cando supera o 1,25%.

Gasto dunha familia ao ano 

  • Eroski Emmental: 37 €
  • Millán Vicente: 66€
  • El Caserío en polvo: 80€
  • El Caserío Filatto: 80€
  • President Especial Pizza: 83€
  • President 4 queixos: 83€
  • El Caserío 4 queixos: 84€
  • Eroski Seleqtia Grana Padano: 99€
  • Arla: 108€
  • Ferrarini: 238€

Non é para consumo habitual

En resumo, os queixos conteñen proporcións notables de graxas, graxas saturadas e sal e proporcionan unha cantidade importante de calorías. Todos estes factores son puntuados de forma negativa no sistema Nutri-Score, o que explica que todos obteñan una unha D. Agora ben, isto non significa que non podamos comer queixo. En realidade, é un alimento que ten cabida dentro dunha dieta saudable, pero non para un consumo diario. Se nos fixamos nunha guía dietética de referencia, como a da Escola de Saúde Pública da Universidade de Harvard, veremos que a recomendación é “limitar o consumo”. Ademais, é importante ter presente que non todos os queixos son iguais. De feito, convén priorizar o queixo fresco sobre o resto.

O envase importa

Os queixos relados véndense xeralmente en bolsas de plástico que poden parecer moi similares, pero en realidade existen algúns detalles diferentes entre elas. Quizais o que primeiro chama a atención é o tamaño. Os queixos analizados comercialízanse en formatos comprendidos entre os 60 g de Ferrarini e os 200 g de Eroski emmental, aínda que o máis habitual é atopar envases de 150 g. O tamaño garda relación co tipo de queixo. As variedades de queixo curado, como parmesano e Grana Padano, teñen pouca auga, así que ocupan menos volume que outros máis frescos, como mozzarella. Ademais, os primeiros teñen sabores e aromas intensos, así que normalmente necesitamos engadirlle pouca cantidade aos pratos. Por iso comercialízanse en formatos máis pequenos que cando se trata doutras variedades máis suaves, como mozzarella. Deste xeito conséguese, ademais, que o prezo non sexa tan elevado, xa que esas variedades adoitan ser máis caras que esta última.

O envase ten unha importancia fundamental na conservación. Por exemplo, nos queixos maduros utilízanse bolsas completamente opacas, xa que son máis sensibles a volverse rancias, un proceso que se ve favorecido pola exposición á luz. Noutras variedades menos curadas e tamén menos sensibles á luz, o envase ten unha pequena parte transparente que permite ver o produto.

A maioría dos queixos están envasados en atmosfera protectora, é dicir, van acompañados dunha mestura de gases inocuos –normalmente dióxido de carbono, nitróxeno e osíxeno– que teñen a misión de alongar a súa vida útil. Isto non ocorre nos queixos fundidos, xa que reciben un tratamento térmico de pasteurización e, ademais, conteñen conservantes, concretamente sorbato potásico, que evita o desenvolvemento de mofos. En calquera dos casos, cando abrimos o envase, pérdese a protección, así que a vida útil redúcese drasticamente: a duración é de aproximadamente cinco días. Por iso, se non imos comelo todo dunha vez, é desexable pechar ben a bolsa para que o produto se conserve mellor e non entren aire, humidade ou microorganismos, como mofos. Para iso os produtos analizados inclúen un sistema de peche, que en todos os casos é de tipo zip, salvo en Millán Vicente, que consiste nunha tira adhesiva, o que pode resultar máis incómodo.

Grandes diferenzas de prezo

Os prezos dos produtos analizados están comprendidos entre 1,03 € de El Caserío en polvo e El Caserío Filatto e os 2,59 € de Arla. Pero para facer unha comparación máis xusta convén avaliar o prezo por ración, que está comprendido entre 0,18 € de Eroski emmental e 1,15 € de Ferrarini. Era de esperar que este último se atopase entre os máis caros, dado que se trata dun queixo de alto valor comercial –elabórase cun queixo italiano curado e con denominación de orixe –, pero o seu prezo parece demasiado elevado, sobre todo tendo en conta que Eroski Seleqtia reúne esas mesmas características e é moito máis accesible (0,48 €). Tamén parece excesivo o prezo de Arla, con 0,52 €, cando hai outras mozzarellas, como Millán Vicente, cun prezo sensiblemente inferior (0,32€). En calquera caso, o que presenta unha mellor relación calidade prezo é Eroski emmental (0,18€).

Conclusións

Os queixos relados teñen un contido de sal moi significativo e unha proporción elevada de graxa, o que fai ademais que a súa achega calórica sexa alta. Por iso non son recomendables para un consumo habitual. En calquera caso, hai notables diferenzas entre eles. Para empezar, hai que distinguir entre queixos e queixos fundidos. Estes últimos, como El Caserío filatto e El Caserío en polvo compórtanse mellor ante a calor (non se separa a graxa do resto do produto), pero teñen menos proporción de graxas e proteínas debido ao seu menor contido de ingredientes lácteos. Por iso son dunha categoría comercial inferior, o que explica o seu baixo prezo (0,39 €/ ración). Ademais, teñen unha cantidade moi elevada de sodio (o que se traduce en aproximadamente un 6% de sal), así que convén decantarse polos queixos.

Entre os queixos podemos atopar diferentes opcións; por exemplo, cunha soa variedade ou unha mestura delas, ou con variedades de maior ou menor grao de maduración. Neste sentido, a elección depende sobre todo dos nosos gustos (sabor, aroma e textura) e do uso que lle vaiamos a dar. Por exemplo, se imos cociñar unha pizza quizais nos interese utilizar mozzarella. Neste caso a mellor elección sería Millán Vicente, que é o que ten unha mellor relación calidade-prezo (0,32 €/ración).

Se o que queremos é un queixo curado de sabor intenso e de alta calidade comercial podemos optar por Ferrarini ou por Eroski Seleqtia, que gozan de denominación de orixe protexida. Entre eles a mellor elección é, sen dúbida, Eroski Seleqtia, cunha relación calidadeprezo moi boa (0,48 €/ración). En termos xerais, a mellor elección é Eroski emmental, que destaca sobre todos os demais, non só pola súa boa relación calidade-prezo, con tan só, 18 €/ración, senón tamén polo seu escaso contido de sal (0,7%).

Recomendacións de compra
  1. Tipo de produto. Observa a etiqueta para saber se se trata dun sucedáneo de queixo, de queixo fundido ou de queixo. A mellor elección é o queixo, que ademais nos dá información da variedade.
  2. Ingredientes. É importante saber se o produto contén leite ou se no seu lugar ten outros derivados lácteos menos apreciados, como soro de leite, proteínas lácteas…
  3. Información nutricional. Xeralmente canto maior é a proporción de graxa e proteínas, máis apreciado é o queixo.
  4. Cantidade de sal. Máis de 1,25% considérase unha cantidade excesiva.
  5. Prezo. Varía moito entre diferentes produtos. Nalgúns dos máis caros o prezo non parece xustificado, considerando as súas características.

Atención a los detalles: el tipo de producto, los ingredientes y el precio